«Εκείνοι όμως αμελήσαντες απήλθον, ο μεν εις τον αγρόν αυτού, ο δε εις το εμπόριο αυτού» (Ματθαίος,κβ΄:5)
Ο Κύριος στην επίγεια διακονία Του, όταν κήρυττε συνήθιζε να λέει παραβολές. Οι παραβολές που έλεγε ο Κύριος ήταν απλά παραδείγματα γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στη ζωή των ανθρώπων μέσω των οποίων έδινε το ανάλογο μήνυμα, σε όσους έδιναν προσοχή στα λόγια του Κυρίου και επιθυμούσαν να γνωρίσουν και να εφαρμόσουν το θέλημά Του στη ζωή τους.
Σε μια από αυτές τις παραβολές, διαβάζουμε για έναν άνθρωπο βασιλιά, ο οποίος έκανε γάμο στον γιό του. Απέστειλε του δούλους του να καλέσουν τους προσκεκλημένους, οι οποίοι δεν ήθελαν να λάβουν μέρος. Απέστειλε πάλι άλλους δούλους του, να πουν στους προσκεκλημένους ότι οι ταύροι και τα θρεφτάρια είναι σφαγμένα και ότι όλα είναι έτοιμα. Οι προσκεκλημένοι όμως αμέλησαν και πήγε ο καθένας τους στο χωράφι του και στο εμπόριό του. Οι υπόλοιποι έπιασαν τους δούλους και αφού τους έβρισαν τους σκότωσαν. Όταν άκουσε ο βασιλιάς οργίστηκε και έστειλε τα στρατεύματά του και σκότωσαν τους φονιάδες και έκαψαν τις πόλεις τους. Στη συνέχεια ο βασιλιάς είπε στους δούλους του, ότι ο γάμος είναι έτοιμος αλλά οι προσκεκλημένοι δεν ήταν άξιοι, γι’ αυτό να πάνε στις διεξόδους των δρόμων και όσους βρούνε να τους καλέσουν στον γάμο. Βγήκαν λοιπόν οι δούλοι και κάλεσαν όσους βρήκαν, καλούς και κακούς, αυτοί ήρθαν στον γάμο και έτσι γέμισε ο χώρος από τους καλεσμένους στο τραπέζι. Όταν μπήκε ο βασιλιάς να δει τους καλεσμένους, είδε κάποιον που δεν φορούσε ένδυμα γάμου, τον οποίο είπε να τον δέσουν και να τον ρίξουν στο ‘σκότος το εξώτερο’. Ολοκληρώνοντας την παραβολή ο Κύριος αναφέρει σαν τελικό συμπέρασμα, ‘διότι πολλοί είναι οι καλεσμένοι αλλά λίγοι είναι οι εκλεκτοί’.(Ματθαίος,κβ΄:1-14).
Με βάση αυτή τη παραβολή και όχι μόνο, μπορούμε να πούμε ότι το μήνυμα του Θεού στους ανθρώπους σήμερα είναι η δωρεάν πρόσκληση να λάβουν μέρος στην βασιλεία Του, μέσω της σωτηρίας που χαρίζει ο Υιός Του Χριστός, σε όσους πιστέψουν σ’ Αυτόν και Τον γνωρίσουν σαν προσωπικό τους σωτήρα, ώστε να πάρουν το ένδυμα γάμου και να γίνουν μέλη της εκκλησίας Του. Κάποιοι στην παραβολή αρνήθηκαν την πρόσκληση, ενώ άλλοι αμέλησαν και ασχολήθηκαν με το χωράφι και το εμπόριό τους. Αυτοί είναι μια κατηγορία ανθρώπων των οποίων η καρδιά τους βάρυνε από τις βιοτικές μέριμνες (Λουκάς,κα΄:34) με αποτέλεσμα να αμελήσουν την πρόσκληση του Θεού. Ο λόγος του Κυρίου δεν χώρεσε στην καρδιά τους ώστε να δεχτούν την πρόσκλησή Του και θεώρησαν πιο σωστό να βρίσκονται στις δικές τους μέριμνες απ’ ότι εκεί που τους θέλει ο Θεός. Αυτή την λάθος προτεραιότητα, δηλαδή το να θεωρούμε πιο σημαντικό να μας απασχολούν περισσότερο οι βιοτικές μας μέριμνες και λιγότερο το θέλημα του Κύριου, μπορεί να την αποκτήσουμε σταδιακά κατά την πορεία μας με τον Κύριο, εάν δεν προσέξουμε και δεν συνεχίσουμε να μένουμε όπως τα πρώτα αδέλφια μας, στην προσευχή, στην κοινωνία μετ’ αλλήλων, στην Θεία Κοινωνία και στην αποστολική διδασκαλία του λόγου του Θεού (Πράξεις, β΄:42). Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα η πρώτη μας αγάπη στον Κύριο και το ευαγγέλιό Του να μειώνεται και να δίνουμε προτεραιότητα στο να ικανοποιούμε τις βιοτικές μας ανάγκες, αμελώντας να εργαζόμαστε τη σωτηρία που ο Κύριος μας χάρισε.
Σε άλλη σχετική παραβολή, αυτή των δέκα παρθένων, ο Κύριος αναφέρεται σε δέκα παρθένες που περίμεναν τον νυμφίο με τις λαμπάδες τους αναμμένες, από τις οποίες οι πέντε ήταν φρόνιμες και οι πέντε ήταν μωρές. Οι φρόνιμες πήραν για τις λαμπάδες τους εφεδρικό λάδι, για την περίπτωση που θα βράδυνε ο νυμφίος, ενώ οι μωρές δεν πήραν. Επειδή ο νυμφίος αργούσε να έρθει όλες νύσταξαν και κοιμήθηκαν. Ξαφνικά ακούστηκε κραυγή στην μέση της νύχτας ότι έρχεται ο νυμφίος και να βγουν στην συνάντησή του. Τότε σηκώθηκαν όλες οι παρθένες και ετοίμασαν τις λαμπάδες τους. Οι μωρές παρθένες είδαν ότι έσβηναν οι λαμπάδες τους και ζήτησαν από τις φρόνιμες να τις δώσουν λάδι. Οι φρόνιμες απάντησαν ότι μπορεί να μην φθάσει το λάδι ούτε σε εκείνες ούτε σ’ αυτές και τους πρότειναν να πάνε να αγοράσουν από τους πωλητές. Ενώ εκείνες έφυγαν για να αγοράσουν, ήρθε ο νυμφίος και οι έτοιμες παρθένες μπήκαν στους γάμους και έκλεισε η πόρτα. Αργότερα ήλθαν οι μωρές και είπαν στον Κύριο να τις ανοίξει και εκείνος απάντησε πως δεν τις γνωρίζει. Ο Κύριος ολοκληρώνει και αυτή τη παραβολή λέγοντας σαν τελικό συμπέρασμα, ‘Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται’ (Ματθαίος, κε΄:1-13).
Οι δέκα παρθένες ήξεραν ότι η βασική προϋπόθεση στο να κρατηθεί η λαμπάδα τους αναμμένη ήταν να έχουν περίσσιο λάδι. Οι φρόνιμες φρόντισαν να είναι έτοιμες ανά πάσα στιγμή, ώστε να μην έχουν πρόβλημα και στην περίπτωση που αργούσε ο νυμφίος, ενώ οι μωρές αμέλησαν να έχουν εφεδρικό λάδι γι’ αυτή τη περίπτωση. Αυτή η αμέλεια τους κόστισε την είσοδο στους γάμους του νυμφίου, ενώ η σωστή προετοιμασία των φρονίμων ανταμείφθηκε. Επίσης είναι σημαντικό να πούμε ότι σωστά οι φρόνιμες παρθένες αρνήθηκαν να δώσουν από το λάδι τους στις μωρές, μη εφαρμόζοντας την εντολή του Κυρίου, ‘Εις πάντα δε τον ζητούντα παρά σου δίδε’ (Λουκάς,ς΄:30), διακρίνοντας ότι αυτή η εντολή αφορά την κάλυψη αναγκών του αιτούντα, χωρίς να δημιουργεί αντίστοιχες ελλείψεις στον δίδοντα.
Η ετοιμασία για την συνάντησή μας με τον Κύριο Ιησού έχει κόπο, δηλαδή είναι δύσκολο να αγωνιζόμαστε σωστά τον καλό πνευματικό αγώνα, φορώντας την πνευματική πανοπλία που αναφέρει ο λόγος του Κυρίου (Εφεσίους,ς΄:10-18). Η ετοιμότητά μας τη στιγμή που θα έρθει ο Κύριος να μας συναντήσει, εξαρτάται από την ετοιμασία που θα κάνουμε σε όλη την πνευματική μας πορεία και όχι από την προσπάθεια της τελευταίας ώρας. Αυτό βέβαια ισχύει για τους αναγεννημένους χριστιανούς που έχουν γνωρίσει τον Κύριο και ετοιμάζονται να Τον συναντήσουν και όχι για ανθρώπους, όπως ο ένας από τους δύο συσταυρωθέντες με τον Κύριο ληστές, που όταν βρέθηκε δίπλα στον Κύριο λίγο πριν πεθάνει, βλέποντας την συμπεριφορά του Κυρίου, πίστεψε σ’ Αυτόν, Τον επικαλέστηκε, με αποτέλεσμα να πάει μαζί Του στον παράδεισο.
Καλό είναι να μην αμελούμε την πνευματική προετοιμασία που πρέπει να κάνουμε, ώστε να είμαστε έτοιμοι να συναντήσουμε τον Κύριο, οποιαδήποτε ώρα μας καλέσει είτε μέσω προσωπικής πρόσκλησης, είτε μέσω της αρπαγής. Να αγωνιστούμε μέχρι τέλους τον καλό αγώνα της πίστεως, προσευχόμενοι αδιάλειπτα δια του Αγίου Πνεύματος, ώστε να εκπληρώνεται κατά την πνευματική μας πορεία το γραμμένο, ‘Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν’ (Β΄ Κορινθίους, δ΄: 16).
Συνοψίζοντας λέμε ότι η επιμέλειά μας να τηρούμε όλες τις εντολές του Κυρίου, θα ανταμειφθεί με το να μας εισάγει ο Κύριος στη βασιλεία Του, σαν τις φρόνιμες παρθένες, διότι αποδεικνύει την αγάπη μας προς Αυτόν, μιας και αγάπη Θεού είναι το να εκτελούμε τις εντολές Του (Ιωάννης, ιδ΄:15,23). Αντίθετα αν δεν προσέξουμε και αμελήσουμε να εργαστούμε την σωτηρία που μας χάρισε ο Κύριος και δώσουμε προτεραιότητα στην ικανοποίηση κυρίως των βιοτικών αναγκών μας, αυτό θα μας κάνει ανέτοιμους την ημέρα της κλήσης μας από τον Κύριο. Ας μην αμελήσουμε λοιπόν την σωτηρία που μας χάρισε ο Κύριος, αλλά μετά φόβου και τρόμου να την εργαζόμαστε, ώστε να κρατηθούμε κοντά Του και να είμαστε έτοιμοι αμέσως να Τον υποδεχτούμε οποιαδήποτε στιγμή θα έρθει να μας παραλάβει. Αμήν!
|
«Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη δια την ευλάβειαν αυτού» (Εβραίους, ε΄:7).
Η ευλάβεια σύμφωνα με ερμηνευτικό λεξικό, είναι η έκφραση σεβασμού και τιμής προς τα θεία ή προς αυτό που το θεωρούμε ιερό. Κατά συνέπεια σχετικές ή συνώνυμες με την ευλάβεια λέξεις είναι η ευσέβεια, η λατρεία, η αφιέρωση, η κατάνυξη, η ειλικρίνεια, η προσεκτικότητα. Η ευλάβεια αποδεικνύεται με την στάση που κρατάει ο πιστός στη σχέση του με τον Πατέρα Θεό και αυτή η στάση είναι να παραμείνει κοντά Του διατηρώντας τον σεβασμό του προς Αυτόν, όσο άσχημα και να είναι τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή του. Για την επίτευξη αυτής της στάσης θα πρέπει κάθε ειλικρινής αναγεννημένος χριστιανός να κοιτάει να οικοδομήσει μέσα στον εσωτερικό του νέο άνθρωπο, τον χαρακτήρα του Χριστού, ζώντας σύμφωνα με τον γραμμένο λόγο του Θεού. Αυτό το χτίσιμο του χαρακτήρα γίνεται σταδιακά όταν το παιδί του Θεού στην προσπάθειά του να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, περνάει θλίψεις και δοκιμασίες, τις οποίες αντιμετωπίζει αφενός προσευχόμενο ένθερμα και αφετέρου διατηρώντας την ευλάβειά του προς τον Ουράνιο Πατέρα. Αυτό διότι σύμφωνα με το εισαγωγικό εδάφιο, η ευλάβεια του Κυρίου ήταν το στοιχείο του χαρακτήρα Του, που έκανε τον Ουράνιο Πατέρα να απαντήσει στις ένθερμες προσευχές Του.
Επομένως η ευλάβεια αποτελεί προϋπόθεση να απαντήσει ο Θεός στις προσευχές μας, όσο ένθερμες και αυτές αν είναι και κατά συνέπεια απ’ αυτή εξαρτώνται οι ενέργειες του Θεού που μορφώνουν τον χαρακτήρα του Χριστού μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο του παιδιού του Θεού.
Μπορούμε να πούμε ότι ο Πατέρας Θεός βλέποντας την ευλάβεια του παιδιού Του, απαντά στις προσευχές του και ενεργεί δια του Αγίου Πνεύματος δίνοντάς του τον καρπό Του(Γαλάτας,ε΄:22) και γενικά όλα τα προς ζωή και ευσέβεια. Έτσι με την παρουσία μέσα του και την βοήθεια του Τριαδικού Θεού, το παιδί του Θεού ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα Του και περνάει με επιτυχία την παιδεία που Αυτός επιτρέπει στη ζωή του, με αποτέλεσμα να μορφώνεται ο χαρακτήρας του Κυρίου Ιησού Χριστού μέσα στον εσωτερικό του άνθρωπο. Αυτή η σταδιακή αλλαγή του χαρακτήρα του παιδιού του Θεού θα είναι φανερή και προς τους έξω ανθρώπους. Όπως ένα σπίτι όταν κτίζεται γίνεται φανερό, έτσι και ότι χτίζει ο Θεός μέσα μας, είναι φως, το οποίο θα είναι ορατό στους γύρω μας, με αποτέλεσμα όσοι απ’ αυτούς είναι ειλικρινείς να ζητήσουν και αυτοί τον Κύριο στη ζωή τους και να σωθούν.
Γραφικό παράδειγμα ευλαβή ανθρώπου είναι αυτό του Συμεών για τον οποίο ο λόγος του Θεού αναφέρει: 'Και ιδού, ήτο άνθρωπός τις εν Ιερουσαλήμ, ονομαζόμενος Συμεών, και ο άνθρωπος ούτος ήτο δίκαιος και ευλαβής, προσμένων την παρηγορίαν του Ισραήλ, και Πνεύμα Άγιον ήτο επ' αυτόν• και ήτο εις αυτόν αποκεκαλυμμένον υπό του Πνεύματος του Αγίου ότι δεν θέλει ιδεί θάνατον, πριν ίδη τον Χριστόν του Κυρίου. Και ήλθε διά του Πνεύματος εις το ιερόν• και ότε οι γονείς εισέφεραν το παιδίον Ιησούν διά να κάμωσι περί αυτού κατά την συνήθειαν του νόμου, αυτός εδέχθη αυτό εις τας αγκάλας αυτού και ευλόγησε τον Θεόν και είπε• Νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου, εν ειρήνη• διότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, το οποίον ητοίμασας ενώπιον πάντων των λαών, φως εις φωτισμόν των εθνών και δόξαν του λαού σου Ισραήλ. Και ο Ιωσήφ και η μήτηρ αυτού εθαύμαζον διά τα λεγόμενα περί αυτού. Και ευλόγησεν αυτούς ο Συμεών, και είπε προς Μαριάμ την μητέρα αυτού• Ιδού, ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον.Και σου δε αυτής την ψυχήν ρομφαία θέλει διαπεράσει, διά να ανακαλυφθώσιν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών.’ (Λουκάς,β΄:25-35).
Σαν συμπέρασμα λέμε ότι ο Ουράνιος Πατέρας αποδεικνύει έμπρακτα ότι είναι μαζί με τους ευλαβείς ανθρώπους που Τον εμπιστεύονται και πράττουν το θέλημά Του και εκπληρώνει οποιαδήποτε υπόσχεση τους έχει υποσχεθεί. Ο Συμεών κοιτούσε να ζει για τον Θεό και να πράττει το θέλημά Του και σε ανύποπτο χρόνο έλαβε την επαγγελία. Δεν γνωρίζουμε τους χρόνους και τους καιρούς, για το πότε θα μας δώσει ο Κύριος οτιδήποτε μας έχει υποσχεθεί, αλλά όταν μας βλέπει να ζούμε με υπακοή στο θέλημά Του, ευαρεστείται σε εμάς και σε ανύποπτο χρόνο θα μας δώσει ότι μας υποσχέθηκε.
Στο εισαγωγικό εδάφιο ο ίδιος ο Κύριος μας δίνει το παράδειγμα για το πώς πρέπει να προσευχόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις. Η δέηση και ικεσία συνοδευόμενες με δυνατή φωνή και δάκρυα, αποδεικνύουν ότι ο Κύριος ήταν ταπεινός γιατί αυτή η προσευχή φανερώνει ότι ο ίδιος δεν στηριζόταν στη δύναμή Του, αλλά στη δύναμη του Πατέρα Θεού. Ο Κύριος Ιησούς είχε πλήρη γνώση ότι μόνο ο Πατέρας Θεός μπορούσε να Τον σώσει απ’ τον θάνατο και εισακούστηκε για την ευλάβειά του. Δηλαδή εκτελώντας μέχρι τέλους το θέλημα του Πατέρα, νίκησε τον θάνατο, μιας και σαν αναμάρτητος, ο θάνατος δεν είχε εξουσία πάνω Του, γι’ αυτό και ο Πατέρας Θεός Τον ανάστησε, καθιστώντας Τον μοναδικό σωτήρα των ανθρώπων.
Τα δάκρυα και η κραυγή δηλώνουν την μεγάλη ανάγκη μας για αυτό που του ζητάμε και εφόσον αυτό είναι σύμφωνα με το θέλημά Του, ο Θεός θα μας το δώσει. Όπως ο Κύριος προσευχόμενος στον Πατέρα είπε ‘… πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη’(Λουκάς, κβ΄:42), έτσι και εμείς να πλησιάσουμε τον Θεό, πιστεύοντας μεν ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης σ’ αυτούς που Τον εκζητούν, αλλά προσθέτοντας στο τέλος κάθε αιτήματός μας τα ίδια λόγια που είπε ο Κύριος. Βέβαια όπως Κύριος Ιησούς εισακούστηκε για την ευλάβειά του, την οποία ευλάβεια έχουμε ανάγκη να την χτίσουμε μέσα μας, όχι μόνο για να λάβουμε τα αιτήματά μας αλλά για να δείχνουμε την αγάπη μας προς τον Πατέρα Θεό και ότι τον φοβόμαστε και τον σεβόμαστε.
Συνοψίζοντας λέμε ότι η ευλάβεια έχει μισθαποδοσία από τον Θεό σε εμάς γιατί αποδεικνύει ότι θέλουμε να είμαστε ευάρεστοι σε Αυτόν και να πράττουμε το θέλημά Του. Να έχουμε φόβο Θεού ώστε να Τον αγαπάμε παραπάνω από αυτά που του ζητάμε, γιατί έτσι θα είμαστε ελεύθεροι από συναισθήματα που μας κρατάνε πίσω και επιπλέον θα αποκτούμε καλύτερη πνευματική όραση ώστε να βλέπουμε πιο καθαρά ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας. Ας εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας και την ζωή μας στον Θεό γιατί Αυτός έχει ετοιμάσει μεγαλεία για τον λαό Του. Να έχουμε τον λόγο του Θεού σαν πνευματική τροφή και οδηγό για την ψυχή μας, γιατί πράττοντας το θέλημα του Θεού θα μπούμε στην βασιλεία των ουρανών. Ας οικοδομήσουμε τους εαυτούς μας σύμφωνα με τον γραμμένο λόγο, δείχνοντας ευλάβεια προς τον Πατέρα Θεό και Αυτός θα κάνει πολύ περισσότερα από αυτά που ζητούμε ή νοούμε. Αμήν!
|
|