«… η λύπη σας όμως θέλει μεταβληθή εις χαράν» (Ιωάννης,ις΄:20).
«Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης» (Β΄ Κορινθίους, δ΄:17).
Το σχέδιο σωτηρίας που είχε σχεδιάσει ο Πατέρας Θεός για τον άνθρωπο, ήταν να στείλει τον Υιό Του στον κόσμο για να σωθεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν. Αυτό το έργο σωτηρίας για να το φέρει σε πέρας ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, έπρεπε να περάσει μέσα από δοκιμασίες και πειρασμούς με αποκορύφωμα τα μαστιγώματα, τους ονειδισμούς και το τελευταίο μαρτυρικό εξάωρο έως τον θάνατό Του, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Βέβαια επειδή ήταν αναμάρτητος, ο θάνατος δεν είχε εξουσία πάνω Του, γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός Τον ανέστησε και Τον έκανε τον μοναδικό Σωτήρα, που σώζει από τότε μέχρι σήμερα, όποιον μετανοεί για και πιστεύει σ’ Αυτόν. Αυτούς δε που ο Κύριος σώζει τους προσθέτει στην εκκλησία Του, η οποία αποτελεί το Σώμα του Χριστού, τον οίκο του Θεού και τον στύλο και το εδραίωμα της αλήθειας ( Κολοσσαείς , α΄:18,24 και Α΄ Τιμοθ.,γ΄:15).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, σαν κεφαλή της εκκλησίας, φροντίζει για όλα τα μέλη της. Επίσης σαν Θεός αληθινός, γνωρίζει και μπορεί να μιλάει με βεβαιότητα για κάτι που θα συμβεί στο μέλλον. Συνεπώς ξέρει τι θα περάσει ο κάθε άνθρωπος που ανήκει στην εκκλησία Του και αποδεικνύει με βεβαιότητα ότι είναι πιστός στις υποσχέσεις Του και γενικά ότι είναι αληθινό κάθε γραμμένο μέσα στο Ευαγγέλιό Του. Ο Κύριος μας έχει γνωστοποιήσει ότι, ‘Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν• αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον’ (Ιωάννης, ις΄:33). Γι’ αυτό τα παιδιά του Θεού γνωρίζουν ότι στην προσπάθειά τους να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα Θεού, θα αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις που θα τα στεναχωρήσουν και θα τα λυπήσουν, γιατί η ανθρώπινη φύση μας δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει εύκολα. Ακόμα υπάρχουν καταστάσεις επώδυνες που διαρκούν και οι οποίες μας φαίνονται μη αναστρέψιμες επειδή νομίζουμε ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις μας.
Όμως να μη ξεχνάμε ότι ο Πατέρας Θεός σαν παντογνώστης, γνωρίζει τί περνάμε και ότι μέσα από αυτές τις καταστάσεις κάτι καλό εργάζεται, σύμφωνα με τον γραμμένο λόγο Του, που αναφέρει, ‘Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς• διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί, έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς και εσεβόμεθα αυτούς• δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων και ζήσει; Διότι εκείνοι μεν προς ολίγας ημέρας επαίδευον ημάς κατά την αρέσκειαν αυτών, ο δε προς το συμφέρον ημών, διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού. Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι' αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης’ (Εβραίους, ιβ΄:7-11). Εφόσον λοιπόν πάσχουμε σαν χριστιανοί, να μη απογοητευόμαστε, αλλά προσευχόμενοι να ζητάμε δύναμη να υπομείνουμε έως τέλους τη δοκιμασία και με πίστη να ευχαριστούμε τον Θεό για την παιδεία Του (Α΄ Πέτρου, γ΄:15,16).
Τις προσευχές των αγίων, ο λόγος του Θεού τις εμφανίζει σαν τα θυμιάματα με τα οποία είναι γεμάτες οι χρυσές φιάλες που κρατούν οι 24 πρεσβύτεροι, γύρω από τον θρόνο του Θεού όταν πέφτουν μπροστά στο ‘Αρνίο’, δηλαδή στον Κύριο Ιησού Χριστό (Αποκάλυψις, ε΄:8). Αυτές οι προσευχές των αγίων αποτελούν θυμίαμα που ευχαριστεί τον Πατέρα Θεό, γιατί πιστεύουμε ότι αποδεικνύουν την πίστη και την προσπάθεια που καταβάλλουν τα άγια παιδιά του Θεού, τα οποία δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα τους αλλά ξέρουν σε ποιον πίστεψαν και περιμένουν την επέμβασή Του. Ο Κύριος γνωρίζει πόσο αντέχουμε και θα απαντήσει στις προσευχές μας σύμφωνα με το γραμμένο: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος• πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (Α΄ Κορινθίους, ι΄:13).
Συνεπώς δεν είναι παρεμβατικός ο ρόλος του Κυρίου μόνο στην ψυχολογία μας, που δια Πνεύματος Αγίου μας χαρίζει την ειρήνη Του, αλλά κάνει έκβαση στο πρόβλημα, όποια και να είναι η αιτία του. Ένα χαρακτηριστικό γραφικό παράδειγμα έκβασης του Κυρίου σε μεγάλη δοκιμασία, είναι αυτή που έκανε στον Ιώβ. Ο Ιώβ αφού υπέμεινε χωρίς να χάσει την πίστη του, την απώλεια των παιδιών του, της περιουσίας του και της υγείας του, στη συνέχεια τον επισκέφθηκε ο Κύριος και τον θεράπευσε από την ανθρωπίνως ανίατη ασθένεια που περνούσε για καιρό, του έδωσε διπλάσια υπάρχοντα από αυτά που αρχικά είχε και επτά γιους και τρεις κόρες (Ιώβ, μβ΄:10-17). Το συμπέρασμα από τα προαναφερθέντα είναι ότι μία μακροχρόνια δοκιμασία δεν σημαίνει απουσία Θεού από το πρόβλημα, αλλά ότι εργάζεται έργο θαυμαστό στην καρδιά του δοκιμαζομένου και την κατάλληλη στιγμή που Αυτός γνωρίζει, θα δώσει την λύση στο πρόβλημα. Μέσα σε μία τέτοια διαδικασία παιδείας, που μπορεί να είναι οδυνηρή, ο Κύριος θέλει να συνεχίζουμε τον αγώνα των προσευχών και των νηστειών που κάνουμε και να πιστεύουμε ότι τον χρόνο που Αυτός γνωρίζει θα κάνει έκβαση και θα απολαύσουμε τον ειρηνικό καρπό της δικαιοσύνης Του στη ζωή μας.
Ο Κύριος ευαρεστείται και ενεργεί πιο δυναμικά, όταν τα μέλη της εκκλησίας Του συναγωνίζονται για την λύση των προβλημάτων που έρχονται στην ζωή κάθε αδελφού εν Χριστώ, αποδεικνύοντας έτσι την αγάπη τους και την ενότητα που πρέπει να έχουν σαν σώμα Χριστού, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘Και είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν• είτε τιμάται εν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι’ (Α΄ Κορινθίους, ιβ΄:26). Αναφέρουμε ένα σχετικό γραφικό παράδειγμα: 'Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας. Εφόνευσε δε διά μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου. Και ιδών ότι ήτο αρεστόν εις τους Ιουδαίους, προσέθεσε να συλλάβη και τον Πέτρον• ήσαν δε αι ημέραι των αζύμων• τον οποίον και πιάσας έβαλεν εις φυλακήν, … Ο μεν λοιπόν Πέτρος εφυλάττετο εν τη φυλακή• εγίνετο δε υπό της εκκλησίας ακατάπαυστος προσευχή προς τον Θεόν υπέρ αυτού. Ότε δε έμελλεν ο Ηρώδης να παραστήση αυτόν, την νύκτα εκείνην ο Πέτρος εκοιμάτο μεταξύ δύο στρατιωτών δεδεμένος με δύο αλύσεις, και φύλακες έμπροσθεν της θύρας εφύλαττον το δεσμωτήριον. Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης και φως έλαμψεν εν τω οικήματι• κτυπήσας δε την πλευράν του Πέτρου εξύπνησεν αυτόν, λέγων• Σηκώθητι ταχέως. Και έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών. Και είπεν ο άγγελος προς αυτόν• Περιζώσθητι και υπόδησον τα σανδάλια σου. Και έκαμεν ούτω. Και λέγει προς αυτόν• Φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι. …Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς, και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού' (Πράξεις, ιβ΄:1-10). Αυτό που λέμε σαν συμπέρασμα είναι ότι ο Κύριος απάντησε στην ακατάπαυστη προσευχή της εκκλησίας και ενέργησε στέλνοντας άγγελο που ελευθέρωσε με θαυμαστό τρόπο τον Πέτρο, αυξάνοντας έτσι τη πίστη και δίνοντας χαρά σε όλα τα αδέλφια.
Συνοψίζοντας λέμε ότι όσοι έχουμε την εμπειρία της αναγέννησης και έχουμε γίνει παιδιά του Θεού, καλούμαστε να βάλουμε στόχο στην καθημερινότητά μας, να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου, έτσι όπως αυτό φανερώνεται μέσα στο Ευαγγέλιό Του. Μέσα στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο, ‘ότι διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού’(Πράξεις, ιδ΄:22). Όμως να μη ξεχνάμε το επίσης γραμμένο στο Ευαγγέλιο, ‘…αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν,’(Ρωμαίους, ε΄:3,4). Οπότε έχοντας υπόψη τα λόγια του Κυρίου, ‘ διά της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας’ (Λουκάς, κα΄:19), κατανοούμε την αναγκαιότητα της παιδείας του Κυρίου στη ζωή μας μέσω των θλίψεων. Ο Κύριος όσο αγωνιζόμαστε να κάνουμε το θέλημά Του, θα μας ενδυναμώνει δια του Αγίου Πνεύματος, αποδεικνύοντας σε εμάς ότι δεν μας έχει αφήσει μόνους στο πρόβλημα. Θα δούμε μεγαλεία στην ζωή μας από τον Κύριο γιατί μας αγαπάει και σχεδιάζει μέσα από τις θλίψεις μια επερχόμενη ευλογία που θα μας οικοδομήσει και θα μας δώσει χαρά. Αμήν!
| 
| 
