«Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίο ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού»(Φιλιππησίους,β΄:5-9).
Σύμφωνα με τα προηγούμενα εδάφια, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, σαν μονογενής Υιός του Θεού, ίσος ως προς τη φύση με τον Πατέρα, κένωσε τον εαυτό Tου από την δόξα, έγινε άνθρωπος και μάλιστα έλαβε δούλου μορφή. Ταπείνωσε τον εαυτό Tου τόσο που δέχτηκε με αυταπάρνηση να κάνει το θέλημα του Πατέρα Θεού, που ήταν να πεθάνει στη θέση μας πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, χύνοντας το άγιό Του αίμα. Με αυτό τον τρόπο πλήρωσε για τις αμαρτίες μας, με αποτέλεσμα να μας λυτρώσει από τα δεσμά τους και την εξαιτίας αυτών εξουσία του διαβόλου πάνω μας.
Συνεπώς ο Κύριος άφησε την δόξα που απολάμβανε μέσα στα παλάτια του ουρανού, για να γίνει άνθρωπος και να δοκιμαστεί με κάθε ανθρώπινο πειρασμό, για να μπορέσει τελικά σαν αναμάρτητος, να γίνει ο μόνος μεσίτης και αρχιερέας, που με το άγιο αίμα της θυσίας Του, καθαρίζει και σώζει, όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν και Τον επικαλούνται να έρθει στη ζωή τους.
Προσπαθώντας να συσχετίσουμε το φρόνημα του Χριστού, που πρέπει να έχουν όλα τα αναγεννημένα παιδιά του Θεού, με την ταπεινή καρδιά που επίσης πρέπει να έχουν, λέμε τα εξής: Το ότι ο Κύριος άφησε όλη αυτή την δόξα που είχε κοντά στον Πατέρα Θεό και πήρε με τη θέλησή Του “δούλου μορφή”, είναι ένα γεγονός το οποίο προϋποθέτει ταπεινή καρδιά. Αυτό διότι κατά κανόνα οι άνθρωποι βασιλείς, λόγω της εξουσίας και του πλούτου που έχουν, αποκτούν εγωιστική και αλαζονική συμπεριφορά και είναι φυσικό να μη θέλουν να χάσουν αυτά τα προνόμια και να γίνουν όχι απλά υπηρέτες, αλλά δούλοι των υπηκόων τους. ‘Όμως ο βασιλιάς των βασιλέων Ιησούς Χριστός, ταπείνωσε τον εαυτό Του και δέχθηκε να γίνει άνθρωπος και γεννηθεί μέσα σε μία φάτνη ενός στάβλου, δηλαδή σε μέρος που δεν γεννιούνται ούτε οι πιο φτωχοί άνθρωποι.
Ακόμη ο Κύριος μεγάλωσε σε πολύτεκνη οικογένεια με τουλάχιστον άλλα έξι αδέλφια, μιας και όταν ήταν 30 ετών και άρχισε το έργο Του, οι συμπατριώτες Του στη Ναζαρέτ έλεγαν, ‘ δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας;και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ' ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα;’ (Ματθαίος, ιγ΄:55,56). Σίγουρα οι συνθήκες σε μια τέτοια πολύτεκνη οικογένεια δεν είναι εύκολες. Για τον Κύριο πάντως είναι γραμμένο ότι, ‘ήτο υποτασσόμενος εις αυτούς (στους γονείς )…. Και ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν και ηλικίαν και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις’(Λουκάς, β΄:51,52) και η υποταγή ενός παιδιού στους γονείς του, αποτελεί ένδειξη ταπεινής καρδιάς.
Οι αδελφοί του Κυρίου αν και αρχικά δεν πίστευαν σ’ Αυτόν, στη συνέχεια τους βλέπουμε μαζί με τη μητέρα τους Μαριάμ, μετά την ανάληψη του Κυρίου, να περιμένουν προσευχόμενοι στο ανώγειο και να λαμβάνουν την ημέρα της Πεντηκοστής την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος. Επιπλέον δύο εξ αυτών, ο Ιάκωβος και ο Ιούδας, έγραψαν δια του Αγίου Πνεύματος τις ομώνυμες επιστολές που αποτελούν μέρος του Ευαγγελίου. Ας δούμε τις αναφορές τους για τον Κύριο: «Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού,……. Αδελφοί μου, μη έχετε με προσωποληψίας την πίστιν του δεδοξασμένου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…….και είδετε το τέλος του Κυρίου, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Κύριος και οικτίρμων(Ιακώβου α΄:1,β΄:1, ε΄:11)» και «Ιούδας δούλος Ιησού Χριστού, αδελφός δε Ιακώβου,….και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην Θεόν και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν φυλάξατε εαυτούς εις την αγάπην του Θεού, προσμένοντες το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις ζωήν αιώνιον (Ιούδα α΄:1,4,21)». Από αυτές τις αναφορές είναι φανερή η πίστη τους, ότι ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Κύριος τους και ο Θεός τους. Ακόμη Τον χαρακτηρίζουν πολυεύσπλαχνο, οικτίρμονα και ελεήμονα, χαρακτηριστικά που έχει κάποιος με πολλή αγάπη και ταπεινή καρδιά.
Συνεχίζοντας λέμε ότι αυτό που χαρακτηρίζει ένα δούλο είναι ότι δεν κάνει το έργο που θέλει αυτός αλλά αυτό που του λέει ο κύριός του. Ο Κύριος σαν Υιός αλλά και δούλος του Θεού(Ματθαίος,ιβ΄:15) έπρεπε να σηκώσει το φορτίο του λόγου και του θελήματος του Θεού μέχρι τέλους. Αυτό είναι το μήνυμα που διδάσκει και εμάς τα αναγεννημένα παιδιά του Θεού σήμερα, να τερματίσουμε στο τέλος της πορείας μας όντας στο θέλημα του Πατέρα Θεού. Αυτό που ζητάει από μας ο Κύριος, είναι να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, να σηκώνουμε τον σταυρό μας κάθε μέρα και να τον ακολουθούμε (Λουκάς,θ΄:23). Αυτό εκ πρώτης όψεως φαντάζει δύσκολο, αλλά για να πράττουμε το θέλημα του Θεού πρέπει να ζητάμε κάθε μέρα, μέσω της δια του Αγίου Πνεύματος προσευχής, τη χάρη και την δύναμη του Θεού ώστε να το εκτελούμε με χαρά. Άλλωστε ο Κύριος μας έχει δηλώσει, ‘Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν'(Ιωάννης, ιε΄:5). Έτσι σε ένα παιδί του Θεού, με ταπεινή καρδιά και με το φρόνημα του Χριστού, μπορεί η ζωή του να είναι γεμάτη με την παρουσία του Θεού μέσα του. Δηλαδή όταν ο Κύριος βλέπει την θέληση και την προσπάθειά μας να υπακούσουμε στον λόγο Του, θα μας δίνει την δύναμη για να τον εκτελούμε.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι το φρόνημα του Χριστού είναι ασυμβίβαστο με εγωισμό, υπερηφάνεια και αλαζονεία. Τόσο στη Παλαιά όσο και στη Καινή Διαθήκη είναι γραμμένο ότι ‘ Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν’(Παροιμίες γ΄:34, Ιακώβου δ΄:6, Α΄Πέτρου ε΄:5). Γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός που θέλει να οικοδομήσει μέσα στα παιδιά Του δια του Αγίου Πνεύματος, ταπεινή καρδιά με το φρόνημα του Χριστού, θα επιτρέψει να περάσουμε μία σχετική παιδεία που περιλαμβάνει δοκιμασίες και θλίψεις. Για παράδειγμα θα έρθουν άνθρωποι να μας κατηγορήσουν ψευδόμενοι και γενικά θα παρατηρήσουμε άσχημες συμπεριφορές εναντίον μας. Τότε να θυμόμαστε ότι το φρόνημα του Κυρίου σε τέτοιες καταστάσεις, εκδηλωνόταν σύμφωνα με το γραμμένο, ‘λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως•'(Α΄Πέτρου, β΄:23) και προσευχόμενοι να ζητάμε χάρη να αναλάβει την κατάσταση και να μας δίνει δύναμη να συγχωράμε αυτούς που μας βλάπτουν, όπως συγχώρεσε ο ίδιος όλους εμάς και ακόμα και αυτούς που Τον σταύρωναν. Ο Κύριος, όπως έκανε και στον πρωτομάρτυρα Στέφανο, θα μας δώσει δύναμη και να υπομείνουμε τη δοκιμασία αλλά και να συγχωρούμε αυτούς που μας διώκουν.
Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η ταπεινή καρδιά και το φρόνημα του Χριστού, απαιτούν για την οικοδομή και διατήρησή τους, εκ μέρους του παιδιού του Θεού, συνεχή επαγρύπνηση. Κινδυνεύουμε να μην μπούμε στην βασιλεία των ουρανών εάν δεν προσέξουμε μέχρι και το τέλος της επίγειας ζωής μας, όπως κάποιοι από τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου για τους οποίους ο απόστολος Παύλος αναφέρει,‘...και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, διά να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών’ (Πράξεις, κ΄:30). Ο Κύριος προσκαλεί, προτρέπει και υπόσχεται λέγοντας, ‘Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών• διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν'(Ματθαίος ια΄:28-30). Όσοι δεχθήκαμε την πρόσκληση του Κυρίου, ας φροντίζουμε να έχουμε ταπεινή καρδιά όπως Αυτός και το φρόνημα Του μέχρι τέλους, για να λάβουμε το στέφανο της δόξης που έχει ετοιμάσει ο Πατέρας Θεός και να ζούμε μαζί Του εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν!
|
«Από δε των ημερών Ιωάννου του Βαπτιστού έως του νυν, η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθαίος,ια΄:12).
Αυτά τα λόγια τα είπε ο Κύριος Ιησούς στους όχλους που Τον άκουγαν, αφού προηγουμένως αναφερόμενος στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, μεταξύ των άλλων τους είπε, ‘…Αλλά τι εξήλθετε να ίδητε; προφήτην; ναι, σας λέγω, και περισσότερον προφήτου. Διότι ούτος είναι, περί του οποίου είναι γεγραμμένον• Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, όστις θέλει κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου. Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του βαπτιστού• πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλήτερος αυτού’(Ματθαίος,ια΄:9-11).
Προσπαθώντας να απαντήσουμε στο ερώτημα, 'Τι εννοεί ο Κύριος όταν λέει ότι η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και οι βιαστές αρπάζουν αυτή;, λέμε τα εξής: Σύμφωνα με ερμηνευτικό λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας, η λέξη ‘βιάζω’, σημαίνει χρησιμοποιώ βία ή αναγκάζω και ‘βιαστής’, αυτός που χρησιμοποιεί βία. Δηλαδή την εποχή που γράφηκε το ευαγγέλιο, αυτές οι λέξεις αφορούσαν διάφορες ενέργειες εξαναγκασμού και όχι μόνο τον εξαναγκασμό σε παρά τη θέληση συνουσία, που αφορά σχεδόν αποκλειστικά η χρήση της σήμερα. Για παράδειγμα αναφέρουμε τα εδάφια,‘…και παρεβίασαν αυτόν, λέγοντες• Μείνον μεθ' ημών, διότι πλησιάζει η εσπέρα και έκλινεν η ημέρα. Και εισήλθε διά να μείνη μετ' αυτών’(Λουκάς, κδ΄:29) και ‘Αφού δε εβαπτίσθη αυτή και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα• Εάν με εκρίνατε ότι είμαι πιστή εις τον Κύριον, εισέλθετε εις τον οίκόν μου και μείνατε• και μας εβίασεν.’ (Πράξεις,ις΄:15).
Συνεπώς αυτό που πιστεύουμε θέλει να τονίσει ο Κύριος, είναι πρώτα η αλλαγή του τρόπου σωτηρίας του ανθρώπου και στη συνέχεια ο τρόπος που πρέπει να κινηθεί ο κάθε άνθρωπος για να σωθεί. Βάσει αυτού πιστεύουμε ότι ο Κύριος λέγοντας, ‘Διότι πάντες οι προφήται και ο νόμος έως Ιωάννου προεφήτευσαν’(Ματθαίος,ια΄:13), εννοεί ότι η οικονομία του νόμου και των προφητών, ίσχυε μέχρι των ημερών του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η κατά γράμμα ερμηνεία αυτής της φράσης του Κυρίου δεν ισχύει, δεδομένου ότι υπάρχουν προφητείες, όπως π.χ. του Δανιήλ, που δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμα.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με το έργο, τη σταυρική θυσία και την ανάστασή Του, έθεσε σε ισχύ την οικονομία της χάριτος, σύμφωνα με την οποία, τη σωτηρία τη χαρίζει δωρεάν, ο Πατέρας Θεός, σε όσους μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους και δεχθούν στη ζωή τους σαν Κύριο, τον Υιό Του Ιησού Χριστό.
Πρώτο χαρακτηριστικό γραφικό παράδειγμα της κατά χάρη σωτηρίας, είναι αυτό του ενός από τους δύο συσταυρωθέντες με τον Κύριο ληστές. Αν και αυτός αρχικά πρέπει να ονείδιζε τον Κύριο (Ματθαίος, κζ΄:44 και Μάρκος,ιε΄:32), όμως βλέποντας την συμπεριφορά του Κυρίου, αυτές τις τελευταίες Του έξι ώρες πάνω στον σταυρό, μετανόησε, πίστεψε και επικαλέστηκε τον Κύριο, με αποτέλεσμα να μπει μαζί με τον Κύριο στον παράδεισο. Αναφέρουμε τα σχετικά εδάφια: ‘Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν, λέγων• Εάν συ ήσαι ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς. Αποκριθείς δε ο άλλος, επέπληττεν αυτόν, λέγων• Ουδέ τον Θεόν δεν φοβείσαι συ, όστις είσαι εν τη αυτή καταδίκη; και ημείς μεν δικαίως• διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν• ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε. Και έλεγε προς τον Ιησούν• Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς• Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω’(Λουκάς,κγ΄:39-43). Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι αυτός ο ληστής, αποτελεί χαρακτηριστικό γραφικό παράδειγμα ανθρώπου, που όταν συνάντησε τον Κύριο, λίγο πριν το τέλος της αμαρτωλής ζωής του, άρπαξε την ευκαιρία που του δόθηκε, ‘βίασε’ την βασιλεία των ουρανών και μαζί με τον Κύριο εισήλθε σ’ αυτή.
Συνεχίζοντας λέμε ότι η αρχή της σωτηρίας ξεκινάει με το να δεχτεί κάποιος συνειδητά τον Ιησού Χριστό στην ζωή του, με αποτέλεσμα ο Πατέρας Θεός να τον αναγεννήσει και να τον κάνει παιδί Του, γεγονός που σημαίνει ότι η βασιλεία του Θεού αρχίζει να εγκαθίσταται μέσα του. Αυτό πιστεύουμε ότι εννοούσε ο Κύριος όταν απάντησε στην ερώτηση των Φαρισαίων, ‘πότε έρχεται η βασιλεία του Θεού;’, λέγοντας ‘Δεν έρχεται η βασιλεία του Θεού ούτως ώστε να παρατηρήται• ουδέ θέλουσιν ειπεί• Ιδού, εδώ είναι, ή Ιδού εκεί• διότι ιδού, η βασιλεία του Θεού είναι εντός υμών’(Λουκάς,ιζ΄:20,21). Οπότε, και σήμερα και για όσο θα εξακολουθεί να ισχύει η οικονομία της χάριτος, είναι στο χέρι μας η βασιλεία των ουρανών να βρίσκεται μέσα μας.
Σε μία παραβολή που είπε ο Κύριος περί της βασιλείας των ουρανών, αναφέρει ότι η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με κόκκο σιναπιού, τον οποίο έλαβε άνθρωπος και έσπειρε στον αγρό του. Αυτός ο κόκκος είναι μεν αρχικά μικρότερος από όλους τους σπόρους που φυτεύονται, όταν όμως αυξηθεί γίνεται το μεγαλύτερο από τα λάχανα και γίνεται δέντρο, στο οποίο έρχονται τα πουλιά του ουρανού και αναπαύονται πάνω στα κλαδιά του (Ματθαίος,ιγ΄:31,32). Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε την παρομοίωση της βασιλείας των ουρανών με κόκκο σιναπιού, λέμε τα εξής: Η περίπτωση του ληστή που σώθηκε, αφορά ανθρώπους που λίγο πριν το τέλος της επίγειας ζωής τους, ακούν για τον Κύριο, Τον επικαλούνται και σώζονται. Όμως το θέλημα του Κυρίου είναι να έρθει στη ζωή κάθε ανθρώπου, όσο γρηγορότερα γίνεται στη ζωή του, γι’ αυτό και μεριμνά ιδιαίτερα για τα παιδιά που πιστεύουν σ’ Αυτόν(Ματθαίος,κη΄:1-10).
Έτσι όταν ο άνθρωπος δέχεται μέσα στην καρδιά του να μπει ο σπόρος του λόγου του Κυρίου και ο Πατέρας Θεός δια του Αγίου Πνεύματος τον αναγεννήσει, αρχίζει να μορφώνεται μέσα στην νέα καθαρή πνευματική του καρδιά, ο χαρακτήρας του Ιησού Χριστού. Άρα τότε αρχίζει ο πνευματικός αγώνας της μόρφωσης του Κυρίου μέσα του και όσο αυτή η μόρφωση αυξάνεται, τόσο θα φανερώνονται τα στοιχεία του χαρακτήρα του Κυρίου στη ζωή του, όπως π.χ. η αγάπη η ειρήνη και η πραότητα, με αποτέλεσμα και αυτός να σταθεροποιείται στον Κύριο, αλλά και αυτά τα χαρακτηριστικά να τα διακρίνουν και οι ειλικρινείς πλησίον του συνάνθρωποι, οι οποίοι θα βρίσκουν ειρήνη και ανάπαυση κοντά του, με τελικό αποτέλεσμα να ζητήσουν τον Κύριο και να σωθούν και αυτοί.
Βέβαια το να έχω τον Ιησού Χριστό Κύριο στη ζωή μου, σημαίνει ότι έχω παραδώσει πλήρως τις πρωτοβουλίες μου στον Κύριο και ότι κινούμαι σύμφωνα με τον λόγο Του σε κάθε μου βήμα και όχι σύμφωνα με τις δικές μου αποφάσεις και λύσεις. Αυτό για να συμβαίνει στη ζωή μου, προϋποθέτει πνευματική επαγρύπνηση εκ μέρους μου, ώστε να διακρίνω και να αφαιρώ τις ‘πέτρες’ και τα ‘ζιζάνια’ που προσπαθεί ο πονηρός με τα όργανα του να βάλει μέσα στην πνευματική καρδιά μου, ώστε να αποκάμω και να μη καρποφορήσω έως τέλους. Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ο ‘βιασμός’ της βασιλείας των ουρανών εκ μέρους του αναγεννημένου χριστιανού, δεν αφορά μόνο μία περίοδο, αλλά όλη την επίγεια εν Χριστώ ζωή του. Σ’ αυτό συμμαρτυρεί και o απόστολος Παύλος, που δια του Αγίου Πνεύματος μας προτρέπει,‘…μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν• διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού (Φιλιππησίους,β΄:12,13). Συνεπώς ο Πατέρας Θεός έχει την δύναμη να ενεργεί μέσα μας και να μας βοηθά να εκτελούμε το θέλημά Του, εφόσον εμείς θέλουμε και ζητάμε να ενεργούμε σύμφωνα με αυτό.
Άλλωστε στα πλαίσια της παιδείας που επιτρέπει ο Πατέρας Θεός, θα έρθουν και προβλήματα στη ζωή των παιδιών Του, αλλά αυτά θα τα βοηθήσουν να αυξηθούν πνευματικά. Ακόμα και εάν παρ’ όλες τις προσευχές μας δεν βλέπουμε λύσεις σε κάποια προβλήματα, είναι γιατί ο Κύριος έχει υπόψη Του κάτι καλύτερο από αυτό που εμείς πιστεύουμε σαν λύση. Ο απόστολος Παύλος μας αναφέρει σχετικά, ‘..Και διά να μη υπεραίρωμαι διά την υπερβολήν των αποκαλύψεων, μοι εδόθη σκόλοψ εις την σάρκα, άγγελος Σατάν διά να με ραπίζη, διά να μη υπεραίρωμαι. Περί τούτου τρίς παρεκάλεσα τον Κύριον διά να απομακρυνθή απ' εμού• και μοι είπεν• Αρκεί εις σε η χάρις μου• διότι η δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία’(Β΄ Κορινθίους,ιβ΄:7-9). Δηλαδή ο λόγος που επέτρεψε ο Θεός τον σκόλοπα να παραμένει στον απόστολο Παύλο, ήταν για να μην υπερηφανεύεται από τις πολλές αποκαλύψεις που του έδωσε. Έτσι και κάποια αιτήματά μας, μπορεί να μην ικανοποιούνται και ο λόγος είναι ότι ο Κύριος θέλει να μας προφυλάξει και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να μας έχει για πάντα κοντά Του.
Συνοψίζοντας λέμε ότι αυτός που ‘βιάζει’ την βασιλεία των ουρανών, είναι πρώτα αυτός που όταν ακούσει για τον Κύριο Ιησού Χριστό, θέτει σαν πρώτη προτεραιότητα στη ζωή του, να Τον γνωρίσει σαν προσωπικό Του σωτήρα. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα ο Πατέρας Θεός να τον αναγεννήσει κάνοντάς τον παιδί Του και να αρχίσει μέσα στον εσωτερικό του άνθρωπο, να εγκαθίσταται η βασιλεία των ουρανών. Στη συνέχεια θα πρέπει σαν ουρανίου προσκλήσεως μέτοχος, να αγωνίζεται προσευχόμενος αδιάλειπτα δια του Αγίου Πνεύματος, να εργάζεται τη σωτηρία που έλαβε, για να τη διατηρήσει μέχρι τέλους, αλλά και να ομολογήσει τον Κύριο στους πλησίον του, ώστε αυτοί που θα διακρίνουν τον χαρακτήρα του Ιησού Χριστού να μορφώνεται μέσα του, να ζητήσουν και αυτοί τον Κύριο και να σωθούν. Αμήν!
|
|
| 
| 
