«Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος• πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις
δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού
θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (Α΄ Κορινθίους, ι΄:13)
Είναι πασιφανές ότι τα τελευταία χρόνια η χώρα μας περνάει κρίση οικονομική. Η οικονομική κρίση έχει λυγίσει πολλές επιχειρήσεις και νοικοκυριά και έχει επιφέρει την αγανάκτηση πολλών ανθρώπων κυρίως για αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα μας.
Όμως αυτό που μπορούμε να πούμε με βάση την Αγία Γραφή, είναι ότι μια πνευματική κρίση προϋπήρξε και συνυπάρχει με την οικονομική κρίση . Όταν σε μια χώρα κυριαρχούν το ψέμα, η διαπλοκή, η αλαζονική ζωή με σπατάλη του δημοσίου εγχώριου αλλά και εισαγόμενου δανεικού χρήματος, τότε αυτή η χώρα οδηγείται στη πτώχευση και στη συνεπαγόμενη υποδούλωση στους δανειστές της. Ένα γραφικό παράδειγμα βλέπουμε στο λαό Ισραήλ, όπως διαβάζουμε στη Παλαιά Διαθήκη. Όταν πρώτα οι άρχοντες και βασιλείς και στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος του λαού, ξεχνούσαν τον αληθινό Θεό που τους είχε ελευθερώσει από τη σκλαβιά της Αιγύπτου και το έριχναν στην ειδωλολατρία και στη πορνεία, ο Θεός απομακρυνόταν από αυτούς και τότε τους επιτίθονταν γειτονικοί λαοί, τους νικούσαν και γινότανε δούλοι αυτών. Όταν όμως μετανοούσαν και επέστρεφαν στον αληθινό Θεό, Αυτός τους ελευθέρωνε. Άλλο γραφικό παράδειγμα, σε ατομικό επίπεδο, βλέπουμε στη παραβολή του άσωτου υιού, ο οποίος αφού δαπάνησε την περιουσία που του έδωσε ο πατέρας ζώντας άσωτα, κατέληξε να βόσκει χοίρους και να χάνεται από την πείνα. Όταν όμως ήρθε στον εαυτό του και επέστρεψε, ο πατέρας τον δέχθηκε με χαρά και τον αποκατάστησε στην πρώτη θέση. Ο Θεός ναι μεν απομακρύνεται από μας όταν εμείς τον διώχνουμε με την αλαζονική και αχάριστη συμπεριφορά μας, αλλά όταν μετανοούμε και τον επιζητάμε, πάλι δείχνει έλεος και μας ελευθερώνει από τα δεσμά του πονηρού. Ο Θεός σαν παντοδύναμος, πάντα μπορεί να μας ελευθερώνει από οτιδήποτε δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε από μόνοι μας, είτε αυτό είναι αμαρτία, είτε ασθένεια, είτε οικονομικό, οικογενειακό, επαγγελματικό ή άλλο πρόβλημα.
Η αγάπη του Θεού για κάθε άνθρωπο είναι δεδομένη, διότι για κάθε άνθρωπο σταυρώθηκε ο Κύριος Ιησούς, (Ιωάννης, γ΄:16, ιβ΄:32). Όμως μόνο όσους μετανοούν και πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, ο Πατέρας Θεός αναγεννά και τους κάνει παιδιά Του. Αυτοί αποτελούν την εκκλησία του Χριστού και τον λαό του Θεού. Τα αναγεννημένα παιδιά του Θεού περνάνε και αυτά θλίψεις και δοκιμασίες, όχι λόγω αμαρτίας, αλλά σύμφωνα με το λόγο του Θεού που αναφέρει ότι ‘Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς, γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς’(Ιακώβου,α΄:2-4). Έτσι αυτά τα λόγια του Θεού μαζί με τα προαναφερθέντα ‘… πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας’, πρέπει να παραμένουν ενωμένα με τη πίστη των παιδιών του Θεού, ώστε να μη αποκάμουν και να μείνουν κοντά στον Κύριο μέχρι τέλους.
Συνεπώς ο λαός του Θεού ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο στο ότι τα προβλήματα που περνάει λόγω π.χ. της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα του, δεν τα αντιμετωπίζει γογγύζοντας, αλλά στηριζόμενος στον Πατέρα Θεό. Ο Κύριος έχει τη λύση για όλα. Το θέμα είναι το πρόβλημα να μη σταθεί εμπόδιο στην αγάπη μας προς τον Θεό, να νομίζουμε ότι επειδή περνάμε κάποια δοκιμασία, ότι ο Θεός μας έχει εγκαταλείψει ή δεν μας αγαπάει. Ο Θεός επιτρέπει μια ισοσταθμισμένη δοκιμασία στον καθένα μας, δηλαδή ο σταυρός που μας βάζει έχει τόσο βάρος όσο μπορούμε να σηκώνουμε. Ναι μεν υπάρχει βάρος, νιώθουμε την πίεση, θέλουμε ο Κύριος να μας ελευθερώσει, αλλά γνωρίζουμε ότι αυτή η δοκιμασία που περνάμε είναι αφορμή να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό, να σφυρηλατηθεί ακόμα περισσότερο η σχέση μας μαζί Του και να γνωρίσουμε την ανταπόκριση και την ανταπόδοση από Αυτόν. Ανταπόκριση, γιατί μας επισκέπτεται και μας πληρώνει με Άγιο Πνεύμα που μας δίνει πνευματική δύναμη να αντέξουμε και ανταπόδοση γιατί στο τέλος της δοκιμασίας μας περιμένει ευλογία, αφού υπομείνουμε με πίστη: «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν• διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ. » (Γαλάτες, ς΄:9).
Έτσι αυτό που καλούμαστε να αποδείξουμε, στις δοκιμασίες που περνάμε σαν παιδιά Θεού, είναι την πίστη μας και την αγάπη μας προς τον Πατέρα Θεό. Είναι αλήθεια ότι όλοι θα δοκιμαστούμε για να γίνουμε γνήσια παιδιά Θεού (Ματθ., ε΄:44-46, Εβρ.,ιβ΄:8) και ένα κοινό σημείο δοκιμασίας όλων των πιστών, σύμφωνα με το‘έχετε χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν’ (Εβραίους,ι΄:36), είναι η υπομονή που καλούνται να επιδείξουν μέχρι να απαντήσει ο Θεός σε βασικά τους αιτήματα που είναι σύμφωνα με το θέλημά Του. Όμως το ότι ο Θεός δεν απαντάει άμεσα όταν τον επικαλούμαστε, δεν σημαίνει ότι δεν θα μας απαντήσει. Αρχικά, δεν εννοούμε το σχέδιο του Θεού, δεν καταλαβαίνουμε γιατί περνάμε αυτά που περνάμε, αλλά επειδή όμως έχουμε γνωρίσει την αγάπη Του σ’ εμάς και έχουμε δει τις εκβάσεις Του σε προηγούμενα προβλήματά μας, ας μην αποκάμουμε και θα γευτούμε τελικά τον θαυμαστό καρπό της παιδείας Του στη ζωή μας. Ας μη νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι και να μην παίρνουμε όλο το βάρος πάνω μας ότι εμείς φταίμε για ότι μας συμβαίνει. Αλλά και αν φταίμε σε κάτι, ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει να το διορθώσουμε. Ας μην κοιτάμε στον κόσμο ότι κάποιοι άπιστοι ευτυχούν ενώ εμείς ταλαιπωρούμαστε περιμένοντας την έκβαση του Θεού. Η αιτία της ολιγοπιστίας μας είναι ότι βλέπουμε σε αυτά που μας λείπουν, δεν εμπιστευόμαστε τον Κύριο και δεν εκτιμούμε σωστά αυτά που ήδη μας έχει δώσει. Καλό είναι πρώτα απ’ όλα να ευχαριστούμε τον Ιησού Χριστό για τη σωτηρία που μας έχει δώσει, να Τον δοξάζουμε που ήρθε στην ζωή μας και να ζητάμε δύναμη Αγίου Πνεύματος ώστε να υπομένουμε και πίστη να πιστεύουμε στις επαγγελίες Του. Ο Πατέρας Θεός, θα κάνει έκβαση στις δοκιμασίες μας, γιατί μας αγαπάει και είναι πιστός στις υποσχέσεις Του (Εβραίους,ι΄:23).
Ολοκληρώνουμε το άρθρο μας, με μία προτροπή για κάθε αναγνώστη που ψάχνει για λύση στα προβλήματά του, αγωνιζόμενος μόνο με ανθρώπινες δυνάμεις, αλλά δεν έχει δοκιμάσει μέχρι σήμερα να γνωρίσει την ‘άνωθεν βοήθεια’.
Αγαπητέ φίλε αναγνώστη, μην θεωρείς παράδοξο να επικαλεστείς τον Θεό στη ζωή σου, μη νομίζεις ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για σένα αλλά πήγαινε στην προσευχή, ξεκίνα να Τον αναζητάς στη ζωή σου, άνοιξε την Καινή Διαθήκη να μάθεις για τον Ιησού Χριστό και θα δεις το χέρι Του στη ζωή σου. Ο Ιησούς Χριστός είναι αναστημένος και ζωντανός. Επικαλέσου Τον, με πίστη και ειλικρίνεια καρδιάς και θα φανερωθεί στη ζωή σου. Όσο για τα προβλήματα που περνάς, η απάντηση για τη λύση τους, βρίσκεται στα λόγια του Κυρίου Ιησού Χριστού: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή» (Ματθαίος, στ΄:33).Κάνε εσύ το πρώτο βήμα, βάζοντας σε πρώτη θέση στη ζωή σου τη βασιλεία και δικαιοσύνη του Θεού και Εκείνος θα κάνει τα υπόλοιπα. Αμήν!
|
«διά να ήναι πάντες εν∙ καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοί, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν∙ διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας» (Ιωάννης,ιζ΄:21)
Η ενότητα μέσα στην Αγία Γραφή είναι μια βασική έννοια, μιας και αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό του Τριαδικού Θεού: «Διότι τρείς είναι οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος, και το Άγιον Πνεύμα∙ και ούτοι τρείς είναι έν» (Α΄ Ιωάννου,ε΄:7). Βέβαια είναι δύσκολο να εξηγήσει κάποιος με το πεπερασμένο μυαλό του, την ενότητα και την διακριτότητα των τριών προσώπων του παντοδύναμου και άναρχου Τριαδικού Θεού, αλλά δια πίστεως δεχόμαστε αυτά που διαβάζουμε μέσα στην Αγία Γραφή και ειδικότερα στη Καινή Διαθήκη.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός αναφέρει σε αρκετές περιπτώσεις την ενότητά Του με τον Πατέρα Θεό και την οποία ενότητα θέλει να έχει με όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν, έτσι ώστε όλοι οι πιστοί να είναι ενωμένοι μεταξύ τους . Ο ίδιος ο Κύριος απάντησε στον Φίλιππο, όταν αυτός του ζήτησε να τους δείξει τον Πατέρα: «Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί, και ο Πατήρ είναι εν εμοί; τους λόγους τους οποίους εγώ λαλώ προς υμάς, απ’ εμαυτού δεν λαλώ∙ αλλ’ ο Πατήρ ο μένων εν εμοί, αυτός εκτελεί τα έργα» (Ιωάννης,ιδ΄:10). Επίσης στην προσευχή που έκανε λίγο πριν να πάθει, μεταξύ των άλλων είπε: «…Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ διά του λόγου αυτών∙ διά να ήναι πάντες εν∙ καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν∙ δια να πιστεύση ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλας. Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας, έδωκα εις αυτούς∙ δια να ήναι εν, καθώς ημείς είμεθα εν. Εγώ εν αυτοίς, και συ εν εμοί∙ δια να ήναι τετελειωμένοι εις εν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας, και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας» (Ιωάννης,ιζ΄:20-23).
Από τα λόγια αυτά είναι φανερό ότι η ενότητα των πιστών με τον Τριαδικό Θεό, είναι προϋπόθεση για να υπάρχει ουσιαστική ενότητα μεταξύ τους, η δε ενότητα των πιστών είναι βασικός συντελεστής στο να πιστέψει ο κόσμος ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού που ο Πατέρας Θεός Τον έστειλε για τη σωτηρία του. Η ενότητα των πιστών με τον Κύριο είναι γενικά η προϋπόθεση για την πνευματική πρόοδο και καρποφορία τους, σύμφωνα με τα επίσης χαρακτηριστικά λόγια του Κυρίου: «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα∙ο μένων εν εμοί, και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν∙ διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωάννης, ιε΄:5). Αυτός ο καρπός που αναφέρει ο Κύριος είναι βασικά ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, που είναι ‘αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια’ (Γαλάτας,ε΄:22).
Αυτός που μένει στον Κύριο, είναι αυτός που πρώτα Τον έχει γνωρίσει σαν προσωπικό του σωτήρα, δηλαδή έχει αναγεννηθεί από τον Πατέρα Θεό και στη συνέχεια εργάζεται με φόβο και τρόμο τη σωτηρία του, δηλαδή αγωνίζεται να διατηρήσει και να αυξήσει τη πίστη και την αγάπη του σ’ Αυτόν. Η απόδειξη ότι ο αναγεννημένος χριστιανός εξακολουθεί να αγαπάει τον Κύριο είναι ότι φυλάει (εκτελεί) τις εντολές Του: «Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε» (Ιωάννης,ιδ΄:15), «Καθώς εμέ ηγάπησεν ο Πατήρ, και εγώ ηγάπησα εσάς, μείνατε εν τη αγάπη μου. Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου∙ καθώς εγώ εφύλαξα τας εντολάς του Πατρός μου, και μένω εν τη αγάπη αυτού» (Ιωάννης,ιε΄:9-10).
Μπορούμε να πούμε ότι η σημαντικότερη από τις εντολές του Κυρίου, που αποδεικνύει την αγάπη μας σ’ Αυτόν, είναι να αγαπάμε αλλήλους καθώς εκείνος μας αγάπησε (Ιωάννης,ιε΄:12). Μέσα στην εκκλησία, για να υπάρχει ενότητα πρέπει να υπάρχει αγάπη μεταξύ των πιστών. Η αγάπη με τη σειρά της αποδεικνύεται από τα συνακολουθούντα έργα: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί∙ η αγάπη δεν φθονεί∙ η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν∙ δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» (Α΄ Κορινθίους, ιγ΄:4-7). Συνεπώς για να ελέγξω αν αγαπάω τα αδέλφια, πρέπει να γνωρίζω τα έργα της αγάπης σύμφωνα με το λόγο του Θεού, να δω τι πράττω και τι όχι, ώστε να ζητώ περισσότερο τον καρπό του Αγίου Πνεύματος και να διορθώνομαι.
Στη πρώτη αποστολική εκκλησία, στην Ιερουσαλήμ, υπήρξε έντονη αριθμητική αύξηση (Πράξεις,β΄:47). Μετέπειτα δημιουργήθηκαν και άλλες εκκλησίες σε Γαλιλαία και Σαμάρεια. Όλες αυτές οι εκκλησίες είχαν ειρήνη μεταξύ τους: «Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι καθ’ όλην την Ιουδαίαν και Γαλιλαίαν και Σαμάρειαν είχον ειρήνην, οικοδομούμεναι και περιπατούσαι εν τω φόβω του Κυρίου, και δια της παρηγορίας του Αγίου Πνεύματος επληθύνοντο» (Πράξεις,θ΄:31). Στο εδάφιο αυτό φανερώνεται ότι είχαν ειρήνη, γιατί οικοδομούνταν και περπατούσαν στο φόβο του Κυρίου. Είχαν φόβο Θεού, ο οποίος φόβος τους κρατούσε κοντά στον Κύριο, τους κρατούσε μέσα στην εκτέλεση των εντολών του Κυρίου και συνεπώς υπήρχε πνευματική αύξηση και αγιασμός και μετά ακολουθούσε η αριθμητική αύξηση.
Η εκκλησία είναι το σώμα και ο Χριστός η κεφαλή. Η ενότητα μέσα στην εκκλησία ξεκινάει πρώτα σε ατομικό επίπεδο, σύμφωνα με το γραμμένο ‘αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός,εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον διά πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους κάμνει την αύξησιν του σώματος προς οικοδομήν εαυτού εν αγάπη.(Εφεσίους, δ΄:15,16)
Η ενότητα ενεργείται σωστά όταν έχουμε το ίδιο φρόνημα που υπήρχε στον Ιησού Χριστό και αυτό είναι η ταπεινοφροσύνη: «και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους, β΄:5-8). Κάποτε ρώτησαν οι μαθητές τον Κύριο ποιος είναι ο μεγαλύτερος στην βασιλεία των ουρανών, ο Κύριος προσκάλεσε ένα παιδί και τους είπε ότι αν δεν επιστρέψουν και γίνουν σαν τα παιδιά δεν θα μπούνε στη βασιλεία των ουρανών και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του σαν το παιδί εκείνο, αυτός είναι ο μεγαλύτερος στην βασιλεία των ουρανών (Ματθαίος,ιη΄:1-4). Ο Κύριος Ιησούς είναι απλός και μάλιστα μας έχει πει ότι είναι πράος και ταπεινός στην καρδιά Του (Ματθαίος,ια΄:29). Είναι φυσικό λοιπόν να θέλει και εμείς να Του μοιάσουμε και να γίνουμε πράοι και ταπεινοί στην καρδιά. Γι’ αυτό δια του αποστόλου Παύλου μας προτρέπει, ...‘κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι και ομόφρονες, μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών ’ (Φιλιππησίους, β΄:2,3).
Συνοψίζοντας, λέμε πως η ενότητα μέσα στην εκκλησία ξεκινάει πρώτα από την προσωπική μου σχέση με τον Κύριο. Αν έχω ταπεινό φρόνημα και φρονώ αυτά που θέλει ο Κύριος θα επιδιώκω να είμαι ενωμένος με τα πνευματικά μου αδέλφια. Ο Θεός θέλει να βλέπει τα παιδιά Του να αγαπάνε το ένα το άλλο και να φρονούν το ίδιο που Αυτός φρονεί. Αν τον αγαπάμε, ας επιμεληθούμε περισσότερο ο λόγος Του να κατοικεί πλούσια μέσα μας, ώστε να είμαστε ενωμένοι, φρονώντας το αυτό εν Κυρίω. Αμήν!
|
|
| 
| 
