«Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον» (Εβραίους,ιβ΄:14).
«Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού» (Β΄ Κορινθίους,ζ΄:1).
Οι λέξεις αγιασμός και αγιοσύνη, προέρχονται από τη λέξη άγιος που γραφικά σημαίνει, αγνός και καθαρός. Κατά συνέπεια ο αγιασμός και η αγιοσύνη έχουν να κάνουν με ενέργειες, συνθήκες και καταστάσεις που συντελούν στο να γίνεται και να παραμένει ο άνθρωπος αγνός, στο σώμα, στη ψυχή και στο πνεύμα του.
Ξεκινώντας λέμε ότι η πρώτη και βασική ενέργεια που πρέπει να κάνει κάθε ειλικρινής άνθρωπος που επιδιώκει τον αγιασμό, είναι να μετανοήσει και να πιστέψει στον Ιησού Χριστό, ως Υιό του Θεού που πέθανε για τις αμαρτίες του και αναστήθηκε για τη δικαίωσή του. Αυτό διότι εξ αιτίας της πτώσης των πρωτοπλάστων, κάθε άνθρωπός γεννιέται με πνεύμα, του οποίου η επιθυμία για την αδικία και ανομία υπερισχύει της επιθυμίας για το δίκαιο και νόμιμο, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτό αποδεικνύεται από τον εγωιστικό τρόπο με τον οποίο σκέπτεται και ενεργεί ο άνθρωπος από την παιδική του ηλικία και κυρίως από τον τρόπο ζωής σήμερα της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων. Για τον λόγο αυτό ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης, που περιληπτικά συνοψίζεται στις γνωστές δέκα εντολές, δεν μπόρεσε κανένα να τελειοποιήσει και να δικαιώσει ενώπιον του Θεού.
Ο Απόστολος Παύλος, πρώην μεγάλος διώκτης της εκκλησίας του Χριστού, έχοντας σχετική εμπειρία, αναφέρει δια του Αγίου Πνεύματος σχετικά: ‘ημείς επιστεύσαμεν εις τον Ιησούν Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουχί εξ έργων νόμου, διότι δεν θέλει δικαιωθή εξ έργων νόμου ουδείς άνθρωπος… Διότι εγώ διά του νόμου απέθανον εις τον νόμον, διά να ζήσω εις τον Θεόν. Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην• ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί• καθ' ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού. Δεν αθετώ την χάριν του Θεού•διότι αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε’ (Γαλάτας, β΄:16,19-21).
Συνεπώς είναι αποκλειστική ευθύνη μας σήμερα, να παραδεχθούμε αυτή την αδυναμία μας και να πάμε τους εαυτούς μας με πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, ζητώντας καθαρισμό και απελευθέρωση από τις αμαρτίες μας. Αν συμβεί αυτό, τότε το αίμα του Ιησού Χριστού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία και ο Πατέρας Θεός μας αναγεννάει πνευματικά και μας κάνει παιδιά Του. Με την αναγέννηση ο άνθρωπος γίνεται νέο κτίσμα, αρχίζει μέσα του να μορφώνεται ο χαρακτήρας του Ιησού Χριστού και μπορεί με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να νικά το κοσμικό φρόνημα, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον’(Α΄ Ιωάννου, ε΄:4).
Αυτός ο καλός αγώνας να μορφωθεί ο Χριστός στον εσωτερικό άνθρωπο του παιδιού του θεού και κατά συνέπεια του αγιασμού, είναι ισόβιος και δύσκολος (Γαλάτας, δ΄:19). Γι’ αυτό ο Κύριος μας προτρέπει λέγοντας ‘ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος’ (Αποκάλυψη, κβ΄:11), έτσι ώστε να αποκτήσουμε γερές ρίζες και θεμέλια, πάνω σ’ Αυτόν και να μη κινδυνεύει με κατάρρευση η πνευματική μας οικοδομή. Η φράση ‘έτι άγιος’ δείχνει ότι ο αγιασμός αυξάνει σταδιακά μιας και έχει να κάνει με διάφορες πτυχές της καθημερινής ζωής μας και αφορά τον τρόπο ζωής μας, δηλαδή την συμπεριφορά μας (Α΄ Πέτρου,α΄:15,16), την συμμετοχή μας σε καλά έργα ενώπιον Θεού και ανθρώπων (Τίτον, β΄:14,γ΄:8) και την αποχή μας από τα αμαρτωλά έργα της σάρκας (Γαλάτας,ε΄:16-21).
Ο αγιασμός των χριστιανών είναι ανάλογος με την αποδοχή εκ μέρους τους του λόγου του Κυρίου και με την υπακοή τους σ’ αυτόν, σαν λόγο αλήθειας και ζωής. Αναφέρουμε σχετικά εδάφια: «Τώρα σεις είσθε καθαροί, δια τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς» (Ιωάννης, ιε΄:3)
«Καθαρίσαντες λοιπόν, τας ψυχάς σας με την υπακοήν της αληθείας δια του Πνεύματος, προς φιλαδελφίαν ανυπόκριτον, αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς καρδίας» (Α΄ Πέτρου, α΄:22).
Αν ο αναγεννημένος χριστιανός διακρίνει στις σκέψεις, στο βλέμμα, στα λόγια και στη συμπεριφορά του προς τους άλλους, κοσμικά στοιχεία, πρέπει να επιμεληθεί ώστε αυτά να αφαιρεθούν, σύμφωνα με την προτροπή του λόγου του Θεού: «Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας∙ γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού» (Εφεσίους, δ΄:31-32). Αν κάποια από αυτά τα παραπάνω κοσμικά στοιχεία, θεωρούμε αδύναμους τους εαυτούς μας στο να τα αποβάλλουμε, τότε να πηγαίνουμε με προσευχή στον Πατέρα Θεό και Του ζητάμε με ειλικρίνεια και μετάνοια να μας συγχωρέσει και να τα αφαιρέσει. Βέβαια πρέπει να γνωρίζουμε ότι πνευματικό αξίωμα της Καινής Διαθήκης είναι ότι προϋπόθεση της συγχώρησής μας από τον Ουράνιο Πατέρα μας, είναι να συγχωρούμε και εμείς όσους αμάρτησαν σε εμάς (Ματθαίος, ς΄:14,15). Δεδομένου δε, ότι σε όλη την πνευματική μας πορεία θα εξακολουθεί να ισχύει το γραμμένο ‘εις πολλά πταίομεν άπαντες’ (Ιακώβου, γ΄:2), είναι απαραίτητο κάθε αίτημα του καθενός μας για συγχώρηση, να το συνοδεύουμε πάντα, λέγοντας όχι τυπικά αλλά με ειλικρίνεια, ‘όπως και εγώ συγχωρώ όλους που αμάρτησαν σε μένα’ (Ματθαίος, ς΄:12). Αν συμβαίνει αυτό, τότε ο Πατέρας Θεός θα απαντά στην προσευχή μας, διότι ζητάμε κάτι που είναι σύμφωνο με το θέλημά Του και θα μας ελευθερώνει από οτιδήποτε γίνεται αιτία πνευματικής πτώσης στην καθημερινή μας ζωή.
Επιπλέον, σχετικά με τον αγιασμό, ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχησθε από της πορνείας∙ να εξεύρη έκαστος υμών να κρατή το εαυτού σκεύος εν αγιασμώ και τιμή» (Α΄ Θεσσαλονικείς,δ΄:3-4). Η πορνεία και μοιχεία είναι η σωματική ένωση άνδρα και γυναίκας πριν και εκτός γάμου αντίστοιχα, αλλά υπάρχει και η πνευματική πορνεία και μοιχεία που συμβαίνει όταν ο χριστιανός που είναι μέλος της εκκλησίας, δηλαδή της νύφης του Χριστού, αγαπάει και λατρεύει και άλλους κυρίους, στους οποίους και υποδουλώνεται. Όσο ο λόγος του Θεού κατοικεί πλούσια μέσα μας και πληρούμαστε στη προσευχή με το Άγιο Πνεύμα, τόσο θα διακρίνουμε τις παγίδες του πονηρού και θα έχουμε τη δύναμη να τις αποφεύγουμε, ώστε να διατηρούμε τον αγιασμό στη ζωή μας.
Όσο αφορά τον θεοσύστατο θεσμό του γάμου, που στις μέρες μας βάλλεται όσο ποτέ άλλοτε, ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας, και η κοίτη αμίαντος∙ τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός» (Εβραίους, ιγ΄:4). Για να συμβαίνει αυτό και γενικά για να έχει ένας γάμος την ευλογία του Θεού, θα πρέπει και οι δύο σύζυγοι να πιστεύουν σ’ Αυτόν. Αλλά και όταν το ένα μέλος εκ των δυο στο αντρόγυνο, πιστεύει στο Θεό και το άλλο όχι, τότε ο λόγος του Θεού συμβουλεύει το πιστό μέλος, να μη αφήνει το άπιστο, εφόσον αυτό θέλει να μένει μαζί του. Αυτό διότι το άπιστο μέλος, δεχόμενο να συνοικεί με το πιστό, αγιάζεται διαμέσου αυτού και συγχρόνως τα παιδιά τους είναι άγια και χωρίς τα ψυχικά τραύματα που θα δημιουργούσε τυχόν διαζύγιο των γονέων τους (Α΄ Κορινθίους, ζ΄:12-16).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο αγιασμός είναι απαραίτητος διότι χωρίς αυτόν δεν θα δούμε τον Κύριο. Το ότι Κύριος ζητάει ‘ο άγιος ας γείνη έτι άγιος’ φανερώνει ότι ο αγιασμός είναι ισόβιος αγώνας και απαιτεί εκ μέρους μας, πνευματική επαγρύπνηση και αφιέρωση. Ο Κύριος ευαρεστείται όταν μας βλέπει να αγωνιζόμαστε να κάνουμε το θέλημά Του και να φέρνουμε τους εαυτούς μας με μετάνοια σ’ Αυτόν, όταν πέφτουμε και λερωνόμαστε, ώστε να μας σηκώνει και να μας καθαρίζει με το αίμα Του. Ας μοιάσουμε στον Πατέρα μας Θεό που είναι Άγιος και να γίνουμε και εμείς άγιοι, με τη δύναμη που χορηγεί Αυτός δια του Αγίου Πνεύματος, σε όλα τα παιδιά Του. Αμήν!
«Επειδή το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος∙ το δε φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη» (Ρωμαίους, η΄:6).
Στο εισαγωγικό εδάφιο, ο λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι το φρόνημα (οι σκέψεις και επιθυμίες) της σάρκας ταυτίζεται με τον θάνατο, ενώ του Αγίου Πνεύματος με τη ζωή και την ειρήνη. Συνεπώς είναι σημαντικό να γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος που θέλει να κάνει το θέλημα του Θεού, ποιες είναι οι σκέψεις και επιθυμίες της σάρκας και με τη βοήθεια του Πατέρα Θεού να τις απορρίπτει από τη ζωή του και ποιές είναι του Αγίου Πνεύματος να τις επιζητά, να τις διατηρεί και να τις εκτελεί στη ζωή του. Ο λόγος του Θεού διευκρινίζει λέγοντας: «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός∙ τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων∙ περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσιν κληρονομήσει. Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια• κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος. Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας» (Γαλάτας,ε΄:19-24).
Στα προαναφερθέντα εδάφια φαίνεται καθαρά ο διαχωρισμός των δυο φρονημάτων, με τις αντίθετες κατευθύνσεις που θέτουν στο τρόπο ζωής του ανθρώπου. Γι’ αυτό και ο λόγος του Θεού επί πλέον αναφέρει ότι ‘το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν• επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται• αλλ' ουδέ δύναται•’(Ρωμαίους,η΄:7) και ‘η σαρξ επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός• ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε’ (Γαλάτας,ε΄:17,18).
Βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι κάθε άνθρωπος που δεν έχει γνωρίσει τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό του σωτήρα και δεν έχει αναγεννηθεί από τον Πατέρα Θεό, εξουσιάζεται από το φρόνημα της σάρκας και παρόλο που γνωρίζει ότι κάποιες ενέργειές του κάνουν κακό στον ίδιο και σε άλλους και θα ήθελε να τις σταματήσει, όμως συνεχίζει να τις εκτελεί.
Ο απόστολος Παύλος που κατά την ομολογία του ήταν άμεμπτος κατά τη δικαιοσύνη του Μωσαϊκού νόμου και συγχρόνως διώκτης της εκκλησίας του Χριστού, αναφέρει σχετικά με την υπόδουλη κατάσταση ενός ανθρώπου που θέλει να εκτελεί τον νόμο των 10 εντολών, που όμως δεν έχει αναγεννηθεί, όπως και τον τρόπο απελευθέρωσης απ’ αυτή: «Ευρίσκω λοιπόν τον νόμον τούτον ότι, ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν• διότι ηδύνομαι μεν εις τον νόμον του Θεού κατά τον εσωτερικόν άνθρωπον, βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου άλλον νόμον αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου, και αιχμαλωτίζοντά με εις τον νόμον της αμαρτίας, τον όντα εν τοις μέλεσί μου. Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ• τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου; Ευχαριστώ εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. Άρα λοιπόν αυτός εγώ με τον νούν μεν δουλεύω εις τον νόμον του Θεού, με την σάρκα δε εις τον νόμον της αμαρτίας.
Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ, Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα. Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου. Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί, διά να πληρωθή η δικαιοσύνη του νόμου εις ημάς τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα.» (Ρωμαίους,ζ΄:21-25, η΄:1-4).
Σαν συμπέρασμα από τα προαναφερθέντα μπορούμε να πούμε ότι επειδή σαν άνθρωποι έχουμε κληρονομήσει μία φύση με ροπή προς το σαρκικό φρόνημα, είναι αδύνατο να το υπερνικήσουμε με δικές μας δυνάμεις και να εκτελέσουμε τις εντολές του Θεού, όσο και να προσπαθήσουμε. Γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός έστειλε τον Υιό Του, Ιησού Χριστό να ζήσει σαν άνθρωπος ευεργετώντας τους καταδυναστευόμενους από το διάβολο, να κηρύξει το ευαγγέλιο της κατά χάρη σωτηρίας και να θυσιαστεί πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, πληρώνοντας σαν αναμάρτητος για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Έτσι έδωσε τη δυνατότητα σ’ όποιον μετανοεί και πιστεύει σ’ Αυτόν, να αναγεννηθεί από το Θεό και να λαμβάνει δύναμη Πνεύματος Αγίου, ώστε να νικά το σαρκικό φρόνημα, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον’(Α΄ Ιωάννου, ε΄:4) και ‘εάν διά του Πνεύματος θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει’(Ρωμ.,η΄:13).
Συνεπώς μόνο ένας αναγεννημένος χριστιανός που πληρώνεται με το Άγιο Πνεύμα, φρονεί τα του Αγίου Πνεύματος, διοικείται από Αυτό και δι’ Αυτού μπορεί να νικά το σαρκικό φρόνημα. Διοικείται κάποιος από το Άγιο Πνεύμα όταν ο γραμμένος λόγος του Θεού είναι γι’ αυτόν πνευματικός οδηγός και πνευματική τροφή και αυτό διότι ‘Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης∙ δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν» (Β΄ Τιμόθεον,γ΄:16-17). Μόνο υπό αυτή την προϋπόθεση το παιδί του Θεού αυξάνει πνευματικά και τελειοποιείται. Αν όμως δεν λαμβάνει την υγιαίνουσα διδασκαλία του λόγου του Θεού, κινδυνεύει να πεθάνει πνευματικά και τα έσχατά του να γίνουν χειρότερα από τα πρώτα. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος δια του Αγίου Πνεύματος μας εφιστά τη προσοχή λέγοντας: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατείτε ακριβώς∙ μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Κυρίου» (Εφεσίους, ε΄:15-17).
Η εξαγορά του καιρού, δηλαδή του ελεύθερου χρόνου που έχουμε, ώστε να μη τον σπαταλάμε σε μάταια πράγματα αλλά στο να φρονούμε τα του Πνεύματος, είναι στις πονηρές μέρες που ζούμε, ένας πολύ δύσκολος στόχος. Στη σημερινή εποχή, πολλοί θεωρούν το ανήθικο σύμφωνα με το λόγο του Θεού σαν ηθικό και νόμιμο. Στο διαδίκτυο και τη τηλεόραση κυριαρχούν οι άσχημες ειδήσεις και τα άσεμνα θεάματα. Πολλοί άνθρωποι δηλώνουν άθεοι και παρατηρούνται φαινόμενα κοσμικοποίησης χριστιανικών εκκλησιών. Γι’ αυτό χρειάζεται, όσοι λέμε ότι αγαπάμε τον Κύριο πάνω από όλους και όλα, να προσέξουμε ιδιαίτερα, ώστε να πειθαρχήσουμε στη προτροπή του λόγου του Θεού που λέει: «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Ρωμαίους, ιβ΄:2).
Συνοψίζοντας λέμε ότι έχοντας το φρόνημα του Πνεύματος, είναι βέβαιο ότι θα κρατήσουμε την αιώνια ζωή που μας έδωσε ο Κύριος. Δια του Αγίου Πνεύματος θανατώνονται οι σαρκικές επιθυμίες που είναι ενάντια στο θέλημα του Θεού. Παραμένοντας στο φρόνημα του Πνεύματος έχουμε την παρουσία του Τριαδικού Θεού μέσα μας. Σίγουρα θα έχουμε πτώσεις στη πνευματική μας πορεία, τότε θα πάμε μέσω της προσευχής με μετάνοια στον Κύριο και Εκείνος θα μας βοηθήσει να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε τον καλό αγώνα. Ακόμη και αν θεωρούμε κάποια σαρκική επιθυμία αδύνατον να την αποβάλλουμε, να την εξομολογούμαστε στον Θεό, με ειλικρίνεια και παραδοχή της αδυναμίας μας, αλλά θέλοντας την πλήρη θανάτωσή της και ο Ουράνιος Πατέρας θα ακούσει την προσευχή μας. Αν θέλουμε με όλη μας τη καρδιά, δια της δυνάμεως του Τριαδικού Θεού, θα μείνουμε στο φρόνημα του Αγίου Πνεύματος. Αμήν!
|
«Γίνεσθε λοιπόν οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ σας είναι οικτίρμων» (Λουκάς, ς΄:36).
« Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας, ο παρηγορών ημάς εν πάση τηθλίψει ημών, διά να δυνάμεθα ημείς να παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει διά της παρηγορίας, με την οποίαν παρηγορούμεθα ημείς αυτοί υπό του Θεού» (Β΄ Κορινθίους, α΄:3,4).
Οικτίρμων είναι αυτός που είναι γεμάτος οικτιρμούς, ελεήμων, ευσπλαχνικός. Είναι συνεπώς χαρακτηριστικό της φύσης του Πατέρα Θεού, να σπλαχνίζεται, να ελεεί και να εκδηλώνει την αγάπη Του για τον άνθρωπο ο οποίος μετανοεί όταν σφάλει λόγω αδυναμίας και απερισκεψίας και απευθύνεται σ’ Αυτόν, ζητώντας συγχώρεση και ενίσχυση.
Είναι φυσικό, όπως κάθε καλός πατέρας, έτσι και ο Πατέρας Θεός, να θέλει και τα παιδιά Του, να του μοιάσουν σ’ αυτό το χαρακτηριστικό. Γι’ αυτό ο Κύριος Ιησούς όταν κάποιος νομικός τον ρώτησε, ‘ποιός είναι ο πλησίον μου;’, απάντησε λέγοντας την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, την οποία και αναφέρουμε, μαζί με το δίδαγμά της, όπως το είπε ο Κύριος: « Άνθρωπός τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ, και περιέπεσεν εις ληστάς∙ οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν, και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημιθανή. Κατά συγκυρίαν δε ιερεύς τις κατέβαινε δι’ εκείνης της οδού∙ και ιδών αυτόν, επέρασεν από το άλλο μέρος. Ομοίως δε και Λευίτης, φθάσας εις τον τόπον, ελθών και ιδών, επέρασεν από το άλλο μέρος. Σαμαρείτης δε τις οδοιπορών, ήλθεν εις τον τόπον όπου ήτο, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη∙ και πλησιάσας έδεσε τας πληγάς αυτού, επιχέων έλαιον και οίνον∙ και επιβιβάσας αυτόν επί το κτήνος αυτού, έφερεν αυτόν εις ξενοδοχείον, και επεμελήθη αυτού. Και την επαύριον ότε εξήρχετο, εκβαλών δυο δηνάρια έδωκεν εις τον ξενοδόχον, και είπε προς αυτόν, Επιμελήθητι αυτού∙ και ό,τι αν δαπανήσεις περιπλέον, εγώ, όταν επανέλθω, θέλω σοι αποδώσει Τις λοιπόν εκ των τριών τούτων σοι φαίνεται ότι έγεινε πλησίον του εμπεσόντος εις τους ληστάς; Ο δε είπεν• Ο ποιήσας το έλεος εις αυτόν• Είπε λοιπόν προς αυτόν ο Ιησούς• Ύπαγε και συ, κάμνε ομοίως.» (Λουκάς,ι΄:30-35).
Βέβαια ο καλός Σαμαρείτης παρομοιάζεται βασικά με τον Κύριο Ιησού Χριστό, διότι όπως ο ίδιος ο Κύριος είπε, ‘Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ' οι πάσχοντες. Δεν ήλθον διά να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν’και ‘ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός’ (Λουκάς, ε΄:31,32 και ιθ΄:10). Δηλαδή ο Ιησούς Χριστός ψάχνει να βρει ανθρώπους που είναι πληγωμένοι και ταλαιπωρημένοι ψυχικά ή σωματικά, λόγω άσχημων γεγονότων που συνέβησαν στη ζωή τους. Αυτό που κάνει ο Κύριος Ιησούς, με την προϋπόθεση βέβαια ο πληγωμένος άνθρωπος να δεχθεί την βοήθειά Του, είναι να επιμεληθεί τις πληγές της ψυχής του και να τις θεραπεύσει.
Αυτό το έργο μόνο ο Κύριος μπορεί να το κάνει διότι είναι ο μόνος που ενώ δεν έκανε αμαρτία, ο Πατέρας Θεός τον έκανε για μας αμαρτία πάνω στον σταυρό του Γολγοθά, ώστε να μπορέσουμε όλοι όσοι πιστέψουμε στο λυτρωτικό έργο αυτής της θυσίας, να συγχωρηθούμε και να σωθούμε. Μια ωραία περιγραφή του λυτρωτικού έργου του Κυρίου, βλέπουμε στο βιβλίο του προφήτη Ησαΐα. Αναφέρουμε σχετικά: «Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε, και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη∙ ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού, και τεταλαιπωρημένον. Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών∙ η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν∙ και δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα• εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού• και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.» (Ησαΐας,νγ΄:4-6).
Συνεπώς ο Κύριος πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, βάσταξε τις ασθένειες μας, τις θλίψεις μας και τις αμαρτίες μας και μόνο μέσω αυτής της θυσίας Του μπορεί να γιατρευτεί η ψυχή μας και να έχουμε ειρήνη με τον Πατέρα Θεό Όμως, επιστρέφοντας στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, η φροντίδα του Σαμαρείτη στον πληγωμένο άνθρωπο, δεν σταμάτησε στην προσωπική του παρέμβαση μόνο αλλά συνέχισε, βάζοντάς τον σε ξενοδοχείο και πληρώνοντας τον ξενοδόχο για να επιμεληθεί την πλήρη αποθεραπεία του. Μπορούμε να παρομοιάσουμε το ξενοδοχείο σαν τη κάθε τοπική εκκλησία που ο Κύριος προσθέτει αυτούς που σώζει (Πράξεις, β΄:47) και τον ξενοδόχο βασικά με τους ανθρώπους που έχουν τις διακονίες που έθεσε ο Κύριος μέσα στη εκκλησία Του, με σκοπό την τελειοποίηση των αγίων (Εφεσίους, γ΄:11-13) και γενικά με κάθε άνθρωπο του Κυρίου, που γίνεται ‘πλησίον’ στον πληγωμένο πλησίον του, βοηθώντας να αποκατασταθεί η ψυχική του υγεία.
Βέβαια όσοι ονομάζουμε τον Θεό Πατέρα, πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Θεός σαν καλός και σωστός Πατέρας, επιτρέπει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή των παιδιών Του, με σκοπό να τα αυξήσει πνευματικά ώστε να τα κάνει μέτοχους της αγιότητάς Του. Ένα γνωστό γραφικό παράδειγμα δοκιμασίας είναι αυτό του Ιώβ. Ο Ιώβ δοκιμάστηκε σκληρά όταν ο διάβολος ζήτησε από τον Κύριο την άδεια, ώστε να του αφαιρέσει τα ζώα του, να θανατώσει τα παιδιά του και τελικά να τον χτυπήσει με κακό έλκος, ισχυριζόμενος ότι τότε ο Ιώβ θα βλασφημούσε τον Θεό. Όμως ο Ιώβ υπέμεινε τη δοκιμασία και δεν βλασφήμησε τον Κύριο. Στο τέλος της ιστορίας, ο Κύριος απέδειξε ότι είναι οικτίρμων, διότι σπλαχνίστηκε τον Ιώβ και έκανε αποκατάσταση δίνοντας πάλι την υγεία του, διπλάσια σε αριθμό ζώα απ’ όσα έχασε και δέκα παιδιά (Ιώβ, α΄,β΄ και μβ΄ κεφάλαια). Γι’ αυτό στο λόγο του Θεού αναφέρεται: «Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας∙ ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Κυρίου, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Κύριος και οικτίρμων» (Ιακώβου, ε΄:11).
Το συμπέρασμα είναι ότι ο Πατέρας Θεός αγαπάει όλους αυτούς που θέλουν να κάνουν το θέλημά Του και έχει σχεδιάσει με μοναδικό τρόπο, το είδος και το μέγεθος κάθε δοκιμασίας που επιτρέπει στα παιδιά Tου, όπως και τη λύση που θα δώσει, σύμφωνα με το γραμμένο: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος∙ πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε»(Α΄ Κορινθίους, ι΄:13).
Τέλος πρέπει να πούμε ότι ναι μεν ο Πατέρας Θεός είναι οικτίρμων, αλλά για να συνεχίζει να μας συγχωρεί όταν απερίσκεπτα αμαρτάνουμε, απαραίτητη προϋπόθεση, είναι να συγχωρούμε και εμείς, όσους αμαρτάνουν σε μας. Γι’ αυτό καλό είναι να μη λέμε τυπικά την προσευχή που μας άφησε ο Κύριος, αλλά να είναι αλήθεια όταν λέμε,‘άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών’ (Ματθαίος, ς΄: 12).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Πατέρας Θεός είναι αγάπη και θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι (Α΄ Τιμόθεον,β΄:4). Είναι σίγουρο ότι θα επιτρέψει πολλές δοκιμασίες στη ζωή μας, με σκοπό να μας εκπαιδεύσει ώστε να αυξηθούμε πνευματικά. Να ξέρουμε ότι όσο μεγάλη και αν μας φαίνεται η προσωπική δοκιμασία που περνάμε, ο Θεός θα κάνει έκβαση στη δοκιμασία μας, γιατί είναι οικτίρμων και μας αγαπάει. Τα σπλάχνα Του και το έλεός Του, είναι πολύ μεγαλύτερα από όσο χωράει ο νους μας. Αμήν.
«Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην και τα προς την οικοδομήν αλλήλων» (Ρωμαίους, ιδ:19)
«Διά τούτο παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο εις τον άλλον, καθώς και κάμνετε» (Α΄ Θεσσαλονικείς, ε΄:11)
Μια καλή οικοδομή πρέπει να στηρίζεται σε γερά θεμέλια, έτσι ώστε να μη κινδυνεύει να καταρρεύσει. Το ίδιο ισχύει και για την πνευματική οικοδομή, κάθε αναγεννημένου χριστιανού, της οποίας ισχυρό θεμέλιο πρέπει να είναι ο Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘…έκαστος όμως ας βλέπη πως εποικοδομεί• διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός’ (Α΄ Κορινθίους,γ΄:10,11). Βέβαια η πνευματική οικοδομή κάθε χριστιανού αποτελεί μέρος της πνευματικής οικοδομής που λέγεται ‘εκκλησία του Ιησού Χριστού’, στην οποία ανήκουν όλοι όσοι έχουν γνωρίσει τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό τους Σωτήρα και για τους οποίους ισχύει επίσης το γραμμένο, ‘εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού• εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω• εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος’ (Εφεσίους, β΄:20-22).
Συνεπώς αυτός που μένει και στηρίζεται στον Ιησού Χριστό, θα μένει στερεωμένος, ασάλευτος και θα έχει καρπό πολύ (Ιωάννης, ιε΄:5). Ο καρπός πρώτιστα είναι αυτός που χορηγεί το Άγιο Πνεύμα στη ζωή του πιστού (Γαλάτας, ε΄:22,23), αλλά και ο καρπός των χειλέων που ομολογούν το όνομα του Κυρίου (Εβραίους, ιγ΄:15), όπως και ο καρπός αυτής της ομολογίας που είναι η σωτηρία άλλων ανθρώπων (Ρωμαίους, α΄:13).
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε, όλοι όσοι λέμε ότι έχουμε αναγεννηθεί από τον Πατέρα Θεό, ότι οικοδομούμε πάνω στο βράχο που είναι ο Χριστός, αν ζούμε ακούγοντας και εκτελώντας τις εντολές του Κυρίου (Ματθαίος,ζ΄:24).
Σύμφωνα με το λόγο του Θεού, η εκκλησία οικοδομείται μέσω των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, των διακονιών που δίνει ο Κύριος Ιησούς και των ενεργημάτων του Πατέρα Θεού. Ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και τη μεταξύ τους σχέση, με τα μέλη του φυσικού σώματος και τη μεταξύ τους συνεργασία. Δηλαδή όπως δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των μελών του σώματος, αλλά το κάθε μέλος επιτελεί συγκεκριμένο έργο, συνεργάζεται και συμπάσχει με τα υπόλοιπα, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει μεταξύ των μελών του σώματος του Χριστού που απαρτίζουν την εκκλησία.
Όσοι λοιπόν λέμε ότι ανήκουμε στην εκκλησία του Χριστού, να ξέρουμε ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον γιατί ανήκουμε στο ίδιο σώμα με κεφαλή τον ίδιο Σωτήρα, τον Ιησού Χριστό. Άρα αν καθένας από μας έχει κάποιο χάρισμα, όταν αυτό το ενεργούμε δια του Αγίου Πνεύματος, τότε γίνεται οικοδομή σε όλα τα μέλη της εκκλησίας. Αν προς το παρόν, δεν έχουμε ακόμα κάποιο χάρισμα, ο λόγος του Κυρίου μας συστήνει να ζητάμε και μάλιστα τα καλύτερα χαρίσματα με σκοπό να συμμετέχουμε όλοι στην οικοδομή της εκκλησίας (Α΄ Κορινθίους, κεφάλαια ιβ΄, ιγ΄και ιδ΄).
Όσο αφορά τις διακονίες του αποστόλου, του προφήτη, του ευαγγελιστή, του ποιμένα και του διδασκάλου, που δίνει ο Κύριος Ιησούς, ο ρόλος τους είναι για την τελειοποίηση των αγίων και για την οικοδομή του σώματος του Χριστού, μέχρι να φθάσουμε στην ενότητα της πίστεως και της επίγνωσης του Υιού του Θεού, έτσι ώστε να μην είμαστε κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με ανέμους διδασκαλίας που διαδίδουν δόλιοι και πανούργοι άνθρωποι που μεθοδεύουν την πλάνη. Αλλά με την αληθινή αγάπη που είναι ο σύνδεσμος της τελειότητας, να αυξηθούμε στον Χριστό, που είναι η κεφαλή του σώματος, από τον οποίο ολόκληρο το σώμα συναρμολογείται και συνδέεται με κάθε συνάφεια των μελών που συνεργάζονται και σύμφωνα με την ανάλογη ενέργεια καθενός μέλους ξεχωριστά επιτυγχάνεται και η δική του αύξηση, αλλά και του σώματος συνολικά (Εφεσίους,δ΄:11-16).
Συνεπώς όταν το κάθε παιδί του Θεού, κάνει αυτό που του έχει αναθέσει ο Κύριος, τότε και αυτό αυξάνεται πνευματικά αλλά και αποτελεί ένα ζωντανό λίθο που συντελεί στο να υπάρχει σωστή οικοδομή και στα άλλα μέλη της επί μέρους εκκλησίας που αυτό ανήκει. Τα μέλη αλληλοσυμπληρώνονται και συνεργάζονται μεταξύ τους και με την προϋπόθεση ότι υπάρχει ενότητα με τον Κύριο, που σημαίνει ότι κάθε μέλος είναι υπό την εξουσία Του, υπάρχει αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα. Αυτή η προϋπόθεση φαίνεται όταν ο Κύριος, μετά την ανάστασή Του, πρώτα ρώτησε τον Πέτρο αν τον αγαπάει περισσότερο από όλα και μετά του ανέθεσε το έργο να βόσκει τα αρνιά Του (Ιωάννης, κα΄:15-18).
Όσο αφορά τα ενεργήματα του Πατέρα Θεού λέμε ότι ο απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στα αδέλφια της εκκλησίας της Εφέσου, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι ζητάει από τον Θεό να γνωρίσουν το υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεώς Του, σύμφωνα με την κυρίαρχη εξουσία Του, την οποία ενέργησε στον Χριστό, όταν Τον ανέστησε από τους νεκρούς και Τον κάθισε στα δεξιά Του στα επουράνια (Εφεσίους,α΄:19-20). Οπότε ενέργειες δυνάμεως του Θεού είναι οι νεκραναστάσεις, οι θεραπείες από ανθρωπίνως ανίατες ασθένειες και γενικά κάθε υπερφυσική ενέργεια που κάνει ο Θεός, είτε απευθείας ο Ίδιος, είτε μέσω των δικών Του ανθρώπων, με σκοπό τη σωτηρία και την πνευματική αύξηση των ανθρώπων, αλλά και την τιμωρία όσων επιμένουν αμετανόητοι να πράττουν την αμαρτία.
Τέτοιες ενέργειες δυνάμεως του Θεού, βλέπουμε πολλές μέσα στο γραπτό λόγο Του, όπως π.χ. η θεραπεία του χωλού μέσω των αποστόλων Πέτρου και Ιωάννη (Πράξεις, γ΄:1-16), η θεραπεία του Αινέα και η ανάσταση της Δορκάδας μέσω του αποστόλου Πέτρου (Πράξεις,θ΄:32-42), η τύφλωση του μάγου (Πράξεις,ιγ΄:6-12)και η ανάσταση του Εύτυχου μέσω του αποστόλου Παύλου (Πράξεις,κ΄:9-12). Αυτά τα θαύματα έγιναν αιτία να πιστέψουν στον Κύριο πολλοί άνθρωποι, αλλά και να αυξηθεί η πίστη των πιστών. Βέβαια για να εμπιστευτεί ο Κύριος σε κάποιον το χάρισμα να ενεργεί θαύματα και ιάματα, απαιτεί εκ μέρους του αφιέρωση, όπως αυτή των προαναφερθέντων αποστόλων (Λουκάς, ις΄:11).
Ακόμη έχοντας υπόψη ότι οι ‘βασικές κολώνες’ της οικοδομής της εκκλησίας του Χριστού είναι η διδαχή των αποστόλων, η κοινωνία μετ’ αλλήλων, η κλάση του άρτου και οι προσευχές (Πράξεις,β΄:42), είναι σημαντικό να πούμε, ότι κάθε ενέργειά μας και κάθε χάρισμα, θα συντελεί στην οικοδομή των άλλων αδελφών μας, μόνο όταν ενισχύουν αυτές τις πνευματικές ‘κολώνες’ και ενεργούνται μέσα στα όρια που αυτές καθορίζουν.
Τέλος είναι σημαντικό επίσης να αναφέρουμε ότι στην ερώτηση ενός νομικού, ‘ποιος είναι ο πλησίον μου;’, ο Κύριος του απάντησε λέγοντας αρχικά τη γνωστή σε πολλούς παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Στη συνέχεια, τον ρώτησε ποιος από τους τρεις που πέρασαν κοντά στον πληγωμένο από τους ληστές, έγινε πλησίον του. Εκείνος του απάντησε, ‘αυτός που έκανε έλεος σ’ αυτόν’ και ο Κύριος του είπε να πάει και να κάνει και αυτός το ίδιο (Λουκάς,ι΄:25-37). Έτσι ο Πατέρας Θεός, θέλει από εμάς που λέμε ότι είμαστε παιδιά Του, να γίνουμε πλησίον σε όσους ‘πληγωμένους από ληστές’ φέρνει πλησίον μας, κάνοντας έλεος σ’ αυτούς και βοηθώντας τους να γιατρευτούν.
Συνοψίζοντας λέμε ότι όλοι όσοι έχουμε αναγεννηθεί από τον Πατέρα Θεό, είμαστε πνευματικά αδέλφια και σαν αδέλφια είναι απαραίτητο να φροντίζουμε να έχουμε ειρήνη μεταξύ μας και να συμμετέχουμε στην οικοδομή ο ένας του άλλου. Προς το σκοπό αυτό να ζητάμε από τον Πατέρα Θεό να μας δείξει τί έργο μας έχει αναθέσει μέσα στην επί μέρους εκκλησία του Χριστού που ανήκουμε και με τη βοήθειά Του, να το φέρουμε εις πέρας. Για τον ίδιο λόγο, είναι σημαντικό όταν συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους, αδελφούς ή μη, η σκέψη μας και η προσευχή μας να είναι, ‘πώς με τα λόγια μου και τα έργα μου θα γίνω πλησίον, σ’ αυτόν που ο Κύριος με έφερε ή μου έφερε πλησίον;’. Αν κάνουμε αυτά, τότε η ειρήνη του Θεού και γενικά όλος ο καρπός του Αγίου Πνεύματος θα υπάρχει συνεχώς στη ζωή μας και θα τον μεταδίδουμε και στους πλησίον μας. Αμήν.
|
| 
| 
