«Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη δια την ευλάβειαν αυτού» (Εβραίους, ε΄:7).
Η ευλάβεια σύμφωνα με ερμηνευτικό λεξικό, είναι η έκφραση σεβασμού και τιμής προς τα θεία ή προς αυτό που το θεωρούμε ιερό. Κατά συνέπεια σχετικές ή συνώνυμες με την ευλάβεια λέξεις είναι η ευσέβεια, η λατρεία, η αφιέρωση, η κατάνυξη, η ειλικρίνεια, η προσεκτικότητα. Η ευλάβεια αποδεικνύεται με την στάση που κρατάει ο πιστός στη σχέση του με τον Πατέρα Θεό και αυτή η στάση είναι να παραμείνει κοντά Του διατηρώντας τον σεβασμό του προς Αυτόν, όσο άσχημα και να είναι τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή του. Για την επίτευξη αυτής της στάσης θα πρέπει κάθε ειλικρινής αναγεννημένος χριστιανός να κοιτάει να οικοδομήσει μέσα στον εσωτερικό του νέο άνθρωπο, τον χαρακτήρα του Χριστού, ζώντας σύμφωνα με τον γραμμένο λόγο του Θεού. Αυτό το χτίσιμο του χαρακτήρα γίνεται σταδιακά όταν το παιδί του Θεού στην προσπάθειά του να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, περνάει θλίψεις και δοκιμασίες, τις οποίες αντιμετωπίζει αφενός προσευχόμενο ένθερμα και αφετέρου διατηρώντας την ευλάβειά του προς τον Ουράνιο Πατέρα. Αυτό διότι σύμφωνα με το εισαγωγικό εδάφιο, η ευλάβεια του Κυρίου ήταν το στοιχείο του χαρακτήρα Του, που έκανε τον Ουράνιο Πατέρα να απαντήσει στις ένθερμες προσευχές Του.
Επομένως η ευλάβεια αποτελεί προϋπόθεση να απαντήσει ο Θεός στις προσευχές μας, όσο ένθερμες και αυτές αν είναι και κατά συνέπεια απ’ αυτή εξαρτώνται οι ενέργειες του Θεού που μορφώνουν τον χαρακτήρα του Χριστού μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο του παιδιού του Θεού.
Μπορούμε να πούμε ότι ο Πατέρας Θεός βλέποντας την ευλάβεια του παιδιού Του, απαντά στις προσευχές του και ενεργεί δια του Αγίου Πνεύματος δίνοντάς του τον καρπό Του(Γαλάτας,ε΄:22) και γενικά όλα τα προς ζωή και ευσέβεια. Έτσι με την παρουσία μέσα του και την βοήθεια του Τριαδικού Θεού, το παιδί του Θεού ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα Του και περνάει με επιτυχία την παιδεία που Αυτός επιτρέπει στη ζωή του, με αποτέλεσμα να μορφώνεται ο χαρακτήρας του Κυρίου Ιησού Χριστού μέσα στον εσωτερικό του άνθρωπο. Αυτή η σταδιακή αλλαγή του χαρακτήρα του παιδιού του Θεού θα είναι φανερή και προς τους έξω ανθρώπους. Όπως ένα σπίτι όταν κτίζεται γίνεται φανερό, έτσι και ότι χτίζει ο Θεός μέσα μας, είναι φως, το οποίο θα είναι ορατό στους γύρω μας, με αποτέλεσμα όσοι απ’ αυτούς είναι ειλικρινείς να ζητήσουν και αυτοί τον Κύριο στη ζωή τους και να σωθούν.
Γραφικό παράδειγμα ευλαβή ανθρώπου είναι αυτό του Συμεών για τον οποίο ο λόγος του Θεού αναφέρει: 'Και ιδού, ήτο άνθρωπός τις εν Ιερουσαλήμ, ονομαζόμενος Συμεών, και ο άνθρωπος ούτος ήτο δίκαιος και ευλαβής, προσμένων την παρηγορίαν του Ισραήλ, και Πνεύμα Άγιον ήτο επ' αυτόν• και ήτο εις αυτόν αποκεκαλυμμένον υπό του Πνεύματος του Αγίου ότι δεν θέλει ιδεί θάνατον, πριν ίδη τον Χριστόν του Κυρίου. Και ήλθε διά του Πνεύματος εις το ιερόν• και ότε οι γονείς εισέφεραν το παιδίον Ιησούν διά να κάμωσι περί αυτού κατά την συνήθειαν του νόμου, αυτός εδέχθη αυτό εις τας αγκάλας αυτού και ευλόγησε τον Θεόν και είπε• Νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα, κατά το ρήμα σου, εν ειρήνη• διότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, το οποίον ητοίμασας ενώπιον πάντων των λαών, φως εις φωτισμόν των εθνών και δόξαν του λαού σου Ισραήλ. Και ο Ιωσήφ και η μήτηρ αυτού εθαύμαζον διά τα λεγόμενα περί αυτού. Και ευλόγησεν αυτούς ο Συμεών, και είπε προς Μαριάμ την μητέρα αυτού• Ιδού, ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον.Και σου δε αυτής την ψυχήν ρομφαία θέλει διαπεράσει, διά να ανακαλυφθώσιν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών.’ (Λουκάς,β΄:25-35).
Σαν συμπέρασμα λέμε ότι ο Ουράνιος Πατέρας αποδεικνύει έμπρακτα ότι είναι μαζί με τους ευλαβείς ανθρώπους που Τον εμπιστεύονται και πράττουν το θέλημά Του και εκπληρώνει οποιαδήποτε υπόσχεση τους έχει υποσχεθεί. Ο Συμεών κοιτούσε να ζει για τον Θεό και να πράττει το θέλημά Του και σε ανύποπτο χρόνο έλαβε την επαγγελία. Δεν γνωρίζουμε τους χρόνους και τους καιρούς, για το πότε θα μας δώσει ο Κύριος οτιδήποτε μας έχει υποσχεθεί, αλλά όταν μας βλέπει να ζούμε με υπακοή στο θέλημά Του, ευαρεστείται σε εμάς και σε ανύποπτο χρόνο θα μας δώσει ότι μας υποσχέθηκε.
Στο εισαγωγικό εδάφιο ο ίδιος ο Κύριος μας δίνει το παράδειγμα για το πώς πρέπει να προσευχόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις. Η δέηση και ικεσία συνοδευόμενες με δυνατή φωνή και δάκρυα, αποδεικνύουν ότι ο Κύριος ήταν ταπεινός γιατί αυτή η προσευχή φανερώνει ότι ο ίδιος δεν στηριζόταν στη δύναμή Του, αλλά στη δύναμη του Πατέρα Θεού. Ο Κύριος Ιησούς είχε πλήρη γνώση ότι μόνο ο Πατέρας Θεός μπορούσε να Τον σώσει απ’ τον θάνατο και εισακούστηκε για την ευλάβειά του. Δηλαδή εκτελώντας μέχρι τέλους το θέλημα του Πατέρα, νίκησε τον θάνατο, μιας και σαν αναμάρτητος, ο θάνατος δεν είχε εξουσία πάνω Του, γι’ αυτό και ο Πατέρας Θεός Τον ανάστησε, καθιστώντας Τον μοναδικό σωτήρα των ανθρώπων.
Τα δάκρυα και η κραυγή δηλώνουν την μεγάλη ανάγκη μας για αυτό που του ζητάμε και εφόσον αυτό είναι σύμφωνα με το θέλημά Του, ο Θεός θα μας το δώσει. Όπως ο Κύριος προσευχόμενος στον Πατέρα είπε ‘… πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη’(Λουκάς, κβ΄:42), έτσι και εμείς να πλησιάσουμε τον Θεό, πιστεύοντας μεν ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης σ’ αυτούς που Τον εκζητούν, αλλά προσθέτοντας στο τέλος κάθε αιτήματός μας τα ίδια λόγια που είπε ο Κύριος. Βέβαια όπως Κύριος Ιησούς εισακούστηκε για την ευλάβειά του, την οποία ευλάβεια έχουμε ανάγκη να την χτίσουμε μέσα μας, όχι μόνο για να λάβουμε τα αιτήματά μας αλλά για να δείχνουμε την αγάπη μας προς τον Πατέρα Θεό και ότι τον φοβόμαστε και τον σεβόμαστε.
Συνοψίζοντας λέμε ότι η ευλάβεια έχει μισθαποδοσία από τον Θεό σε εμάς γιατί αποδεικνύει ότι θέλουμε να είμαστε ευάρεστοι σε Αυτόν και να πράττουμε το θέλημά Του. Να έχουμε φόβο Θεού ώστε να Τον αγαπάμε παραπάνω από αυτά που του ζητάμε, γιατί έτσι θα είμαστε ελεύθεροι από συναισθήματα που μας κρατάνε πίσω και επιπλέον θα αποκτούμε καλύτερη πνευματική όραση ώστε να βλέπουμε πιο καθαρά ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας. Ας εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας και την ζωή μας στον Θεό γιατί Αυτός έχει ετοιμάσει μεγαλεία για τον λαό Του. Να έχουμε τον λόγο του Θεού σαν πνευματική τροφή και οδηγό για την ψυχή μας, γιατί πράττοντας το θέλημα του Θεού θα μπούμε στην βασιλεία των ουρανών. Ας οικοδομήσουμε τους εαυτούς μας σύμφωνα με τον γραμμένο λόγο, δείχνοντας ευλάβεια προς τον Πατέρα Θεό και Αυτός θα κάνει πολύ περισσότερα από αυτά που ζητούμε ή νοούμε. Αμήν!
«Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας∙ διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας» (Λουκάς, κα΄:28).
Ο Κύριος Ιησούς είχε μεταξύ των άλλων πει στους μαθητές του, ‘Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα• ει δε μη, ήθελον σας ειπεί• υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον• και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ.' (Ιωάννης, ιδ΄:2,3). Σε αυτά όπως και σε άλλα προφητικά λόγια του Κυρίου στηρίζεται η προσδοκία της Εκκλησίας του Θεού, δηλαδή να περιμένει τον Κύριο Ιησού Χριστό, να έρθει από τον ουρανό για να παραλάβει τους πιστούς που Tον περιμένουν και να μεταμορφώσει τα θνητά σώματά τους, σε αθάνατα ουράνια, ώστε να ζούνε αιώνια μαζί Του. Αυτό το γεγονός που θα συνοδεύεται και με την ανάσταση των μέχρι τότε αποθανόντων εν Χριστώ πιστών, ονομάζεται μεταξύ των αναγεννημένων χριστιανών, αρπαγή της Εκκλησίας.
O απόστολος Παύλος δια Πνεύματος Αγίου, γράφει πιο αναλυτικά σχετικά με αυτό το γεγονός : «Διότι τούτο σας λέγομεν δια του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας∙ επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον∙ έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα∙ και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους» (Α΄ Θεσσαλονικείς, δ΄:15-18).
«Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σάρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς∙ πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού εν τη εσχάτη σάλπιγγι∙ διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος “Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη”» (Α΄ Κορινθίους,ιε΄:50-54).
Από τα προαναφερθέντα εδάφια συμπεραίνουμε ότι η τελική φάση της αρπαγής περιλαμβάνει πρώτα την ανάσταση των αποθανόντων εν Χριστώ πιστών με νέα άφθαρτα σώματα, στη συνέχεια την μεταμόρφωση των φθαρτών σωμάτων των πιστών που περιμένουν τον Κύριο σαν τις φρόνιμες παρθένες της παραβολής, σε άφθαρτα ουράνια και την αρπαγή όλων σε απάντηση του Κυρίου στον αέρα, ώστε όλοι μαζί να ζουν πάντοτε με τον Κύριο.
Για τα σημεία πριν την αρπαγή μας αναφέρει ο ίδιος ο Κύριος, περιγράφοντας τον τρόπο ζωής των περισσότερων ανθρώπων κατά την περίοδο που θα λάβει χώρα η αρπαγή, ίδιο με αυτόν των ημερών του Νώε. Τότε οι άνθρωποι έτρωγαν, έπιναν, πάντρευαν, παντρευόταν και γενικά ενδιαφερόταν μόνο για την ευχαρίστηση της σάρκας τους, μέχρι που ο Νώε μπήκε στην κιβωτό, ήρθε ο κατακλυσμός και απώλεσε όλους τους εκτός κιβωτού ανθρώπους. Όμοια κατάσταση επικρατούσε και κατά τις ημέρες του Λώτ. Τότε οι άνθρωποι της περιοχής των Σοδόμων και Γομόρρων όπου ζούσε ο Λωτ, ζούσαν χωρίς ηθικούς φραγμούς. Μέχρι που ο Θεός αφού έσωσε τον Λώτ και τις κόρες του, έβρεξε πυρ και θείο από τον ουρανό και τους απώλεσε όλους. Έτσι θα ζουν και οι άνθρωποι την περίοδο που πρόκειται να αποκαλυφθεί ο Υιός του ανθρώπου. Ο Κύριος μας προειδοποιεί λέγοντας, ότι εκείνη την ημέρα όποιος είναι πάνω στην ταράτσα και έχει τα σκεύη του μέσα στο σπίτι, να μην κατέβει να τα πάρει και όποιος είναι στο χωράφι να μην επιστρέψει πίσω. Ακόμη μας προτρέπει να θυμόμαστε την γυναίκα του Λώτ, η οποία ενώ απομακρυνόταν από τις πόλεις που καταστρεφόταν, μαζί τον άνδρα της και τις δύο κόρες τους, δεν υπάκουσε στο λόγο του Κυρίου, γύρισε να δει πίσω και έγινε στήλη άλατος. Συνεχίζοντας ο Κύριος λέει ότι εκείνη την νύχτα θα είναι δύο σε ένα κρεβάτι, ο ένας παραλαμβάνεται και ο άλλος αφήνεται, δύο γυναίκες θα αλέθουν μαζί, η μια παραλαμβάνεται και η άλλη αφήνεται, δύο θα βρίσκονται στο χωράφι, ο ένας παραλαμβάνεται και ο άλλος αφήνεται και στην ερώτηση που του έκαναν, ‘Πού Κύριε;’. απάντησε ο Κύριος: ‘Όπου είναι το σώμα εκεί θα μαζευτούν οι αετοί’ (Λουκάς, ιζ΄:26-37).
Συμπεραίνοντας λέμε ότι στις ημέρες του Νώε οι άνθρωποι έπρατταν μόνο το κακό και επειδή υπήρχε κίνδυνος να παρασυρθούν οι εναπομείναντες δίκαιοι, ο Θεός είπε στο Νώε να κατασκευάσει κιβωτό για να τους προφυλάξει από τη μελλοντική κρίση που θα ερχόταν με τον κατακλυσμό. Επίσης στις ημέρες που ζούσε ο Λώτ στα Σόδομα, οι άνθρωποι των Σοδόμων είχαν φτάσει σε πλήρη διαφθορά, μέχρι που ζήτησαν να βιάσουν τους αγγέλους που είχαν έρθει στο σπίτι του Λώτ, για να του πούνε να βγει μαζί με τους δικούς του ανθρώπους από τα Σόδομα, επειδή ο Θεός θα τα κατάστρεφε. Το κοινό χαρακτηριστικό των ημερών των δυο προαναφερθέντων Νώε και Λώτ, ήταν ότι η αμαρτία είχε φτάσει στο πλήρες και οι άνθρωποι δεν ενδιαφερόταν για το θέλημα του Θεού ώστε να μετανοήσουν και για να μην φθαρούν οι δικοί Tου πιστοί ο Κύριος επενέβη επιφέροντας μεν καταστροφική κρίση στους αμετανόητους ανθρώπους, διαφυλάττοντας δε τους δικούς Του.
Όμοια και σήμερα οι κυβερνήσεις των περισσότερων κρατών αλλάζουν προς το χειρότερο, επιβάλλοντας νόμους που καθιστούν την αμαρτία νόμιμη και αποδεκτή στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ενός τέτοιου νόμου είναι αυτός που αφορά το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ δύο ανδρών ή δύο γυναικών. Τέτοιοι νόμοι έχουν σαν αποτέλεσμα να εξαπλώνεται η διαφθορά και να απομακρύνονται οι άνθρωποι από το θέλημα του Θεού και να ζουν σύμφωνα με τις σαρκικές επιθυμίες τους. Ο κίνδυνος που υπάρχει για τα παιδιά του Θεού είναι βλέποντας την αμαρτία να αυξάνει, να μη αγρυπνούν και ενεργούν όπως πρέπει, αλλά να ενεργούν όπως οι μωρές παρθένες της παραβολής. Επειδή η έλλειψη εφεδρικού λαδιού, που ήταν η αιτία που δεν εισήλθαν στους γάμους οι μωρές παρθένες, κατά τη γνώμη μας οφειλόταν στην επιπόλαιη εκτίμηση εκ μέρους τους ότι ο χρόνος άφιξης του Νυμφίου θα ήταν σύντομος , υπενθυμίζουμε τα λόγια του Κυρίου στους μαθητές Του: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ. Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε• διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο καιρός.» (Μάρκος.ιγ΄:32,33), « Και σεις λοιπόν γίνεσθε έτοιμοι• διότι καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου.» (Λουκάς, ιβ΄:40).
«Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία, αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ' υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης»(Πράξεις,α΄:8,9).
Συνοψίζοντας λέμε ότι όσοι είμαστε μέλη της νύφης Εκκλησίας και θέλουμε να λάβουμε μέρος στον γάμο του Νυμφίου μας Χριστού, παρατηρώντας τα γεγονότα των ημερών μας που είναι προφητευμένα στον γραπτό λόγο του θεού, να πάρουμε πιο σοβαρά υπόψη τις προειδοποιήσεις του Κυρίου. Επειδή αυτά τα γεγονότα αποτελούν σημεία πριν την Αρπαγή, είναι ωφέλιμο για την ψυχή μας να επαγρυπνούμε πνευματικά, ώστε να είμαστε έτοιμοι όταν ο Κύριος έρθει να μας παραλάβει, είτε με προσωπική πρόσκληση, είτε με την αρπαγή. Η εκκλησία από τη δημιουργία της εδώ και 2000 χρόνια περίπου, ξέρει ότι ‘Ο Κύριος είναι πλησίον’ και μαζί με το Άγιο Πνεύμα λένε στον Κύριο, ‘Ελθέ’(Αποκ.,κβ΄:17).Δεν μας ανήκει να γνωρίζουμε ‘τους χρόνους ή τους καιρούς’ της έλευσης του Κυρίου. Αυτό που μας ανήκει είναι το ‘γίνεσθε έτοιμοι’. Αμήν!
|
«Διότι σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων εκ γυναικών ουδείς προφήτης είναι μεγαλήτερος Ιωάννου του βαπτιστού• πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία του Θεού είναι μεγαλήτερος αυτού»(Λουκάς,ζ΄:28).
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ή Πρόδρομος όπως είναι γνωστός, ήταν προφητευμένος από την Παλαιά Διαθήκη. Υπάρχουν αναφορές στο βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, το οποίο βιβλίο χρονολογείται γύρω στο 740-701 π.Χ. , όπου διαβάζουμε την ακόλουθη προφητεία που αφορά τον Ιωάννη: «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, Ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου∙ ευθείας κάμετε εν τη ερήμω τας τρίβους του Θεού ημών»(Ησαΐας,μ΄:3). Επίσης, διαβάζουμε και στο βιβλίο του προφήτη Μαλαχία το οποίο χρονολογείται στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. : «Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελό μου, και θέλει κατασκευάσει την οδόν έμπροσθέν μου∙ και ο Κύριος τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει ελθεί εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος της διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε∙ ιδού, έρχεται, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων….Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έλθη η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής»(Μαλαχίας,γ΄:1, δ΄:5). Μάλιστα για την αναφορά του ονόματος ως Ηλία, ο Κύριος είπε: «Ο Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και θέλει αποκαταστήσει πάντα• σας λέγω όμως ότι ήλθεν ήδη ο Ηλίας, και δεν εγνώρισαν αυτόν, αλλ' έπραξαν εις αυτόν όσα ηθέλησαν• ούτω και ο Υιός του ανθρώπου μέλλει να πάθη υπ' αυτών’ και ο ευαγγελιστής Ματθαίος συμπληρώνει: ‘Τότε ενόησαν οι μαθηταί, ότι περί Ιωάννου του Βαπτιστού είπε προς αυτούς(Ματθαίο,ιζ΄:11-13).
Ο Πατέρας Θεός προ καταβολής του κόσμου, είχε σχεδιάσει το σχέδιο σωτηρίας του ανθρώπινου γένους, μέσω της ενανθρώπισης και θυσίας του Υιού Του Ιησού Χριστού. Οι προφητείες περί του Ιωάννη καταλαβαίνουμε ότι ήταν μέρος αυτού του σχεδίου και σαν αληθινός λόγος Θεού εκπληρώθηκαν.
Ο Ιωάννης είχε αποστολή να κατασκευάσει την οδό του Κυρίου, δηλαδή να προετοιμάσει το έδαφος ώστε σε όσους ανθρώπους θα ερχόταν κοντά του, να τους σύστηνε τον Ιησού Χριστό, ώστε να Τον ακολουθήσουν. Είχε σπουδαίο ρόλο και μάλιστα τον βλέπουμε να είναι στην έρημο, διότι εκεί ήταν το θέλημα του Θεού να πάει και εκεί πήγαιναν οι άνθρωποι και τον άκουγαν. Ο Ιωάννης είχε αποκλειστικό ρόλο να μιλήσει και να κάνει βάπτισμα μετανοίας, ώστε οι άνθρωποι να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους και να επιστρέψουν στο θέλημα του Θεού. Κανένας άλλος προφήτης δεν βλέπουμε να κάνει βάπτισμα μετανοίας, το οποίο βάπτισμα ήταν προμήνυμα για το βάπτισμα σωτηρίας που θα βαπτίζονταν όσοι πιστέψουν στον Ιησού Χριστό(Μάρκος,ις΄:16).
Ο Ιωάννης κήρυττε λέγοντας “Μετανοείτε διότι επλησίασε η βασιλεία των ουρανών”(Ματθαίος,γ΄:2). Τα ίδια ακριβώς λόγια έλεγε και ο Κύριος Ιησούς, στην αρχή της διακονίας Του (Ματθαίος,γ΄:17). Από αυτό συμπεραίνουμε πόσο δυνατός ήταν ο λόγος του Ιωάννη ώστε να τον επαναλαμβάνει ο ίδιος ο Κύριος. Αυτό που έλεγε ο Ιωάννης άγγιζε τις καρδιές των ανθρώπων ώστε πολλοί ερχόταν σ’ αυτόν και βαπτιζόταν εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους.
Ο Ιωάννης δεν επεδίωξε να φτιάξει την ζωή του όπως οι περισσότεροι άνθρωποι αλλά αφιερώθηκε πλήρως, ζώντας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού γι’ αυτόν. Ζούσε σε έρημο τόπο, τρώγοντας ακρίδες και άγριο μέλι και φορώντας ρούχο από τρίχες καμήλας με δερμάτινη ζώνη (Ματθαίος, γ΄:4). Απ’ αυτό καταλαβαίνουμε ότι ήταν πολύ απλός άνθρωπος και του αρκούσαν τα λίγα για να ζήσει χωρίς να στεναχωριέται για τα πολλά που δεν είχε. Ο άνθρωπος του Θεού που ξέρει ότι τον φροντίζει ο Ουράνιος Πατέρας, Τον εμπιστεύεται σε κάθε ανάγκη του και αρκείται σε αυτά που του δίνει.
Όταν ο Κύριος πήγε να βαπτιστεί, ο Ιωάννης του είπε, ‘Εγώ χρείαν έχω να βαπτισθώ υπό σου, και συ έρχεσαι προς εμέ;’ και ο Κύριος του απάντησε, ‘Άφες τώρα• διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην’. Τότε ο Ιωάννης Τον βάπτισε και όταν ο Κύριος βγήκε από το νερό, άνοιξαν οι ουρανοί και είδε ο Ιωάννης να κατεβαίνει σαν περιστέρι το Άγιο Πνεύμα και να μένει επάνω στον Κύριο και ακούστηκε φωνή από τους ουρανούς να λέει ‘Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην’ (Ματθαίος,γ΄:13-17). Επιπλέον ο Ιωάννης είχε την αποκάλυψη ότι ο Ιησούς θα βάπτιζε στο Άγιο Πνεύμα, επειδή του είχε πει ο Θεός ότι σε όποιον δει να κατεβαίνει το Πνεύμα και να μένει πάνω του, αυτός είναι που θα βάπτιζε στο Άγιο Πνεύμα (Ιωάννης,α΄:33). Παρατηρούμε ότι οι λόγοι του Θεού για το πώς θα αναγνωρίσει ο Ιωάννης τον Κύριο Ιησού εκπληρώθηκαν κατά τη βάπτιση του Κυρίου, κατά την οποία έχουμε την φανέρωση του Τριαδικού Θεού.
Όπως ο Ιωάννης οδηγήθηκε από τον λόγο του Θεού και αυτός ο λόγος τον έφερε κοντά στον Ιησού Χριστό, έτσι και σήμερα ο γραμμένος λόγος του Θεού που διαβάζουμε στην Αγία Γραφή και ειδικότερα στην Καινή Διαθήκη, μας οδηγεί στον Κύριο Ιησού Χριστό και μας φανερώνει τη σωτηρία που μας προσέφερε με το άμωμο αίμα της θυσίας Του. Γι’ αυτό καλό είναι καθένας που θέλει να λέγεται χριστιανός, να έχει κοντά του μια Καινή Διαθήκη και προσευχόμενος να τη μελετά, για να έρχεται όλο και περισσότερο πιο κοντά στον Ιησού Χριστό και να Τον ονομάζει ουσιαστικά και όχι τυπικά Κύριο.
Ακόμα και όταν ο Ηρώδης έβαλε τον Ιωάννη στην φυλακή επειδή τον έλεγχε για την παράνομη γυναίκα που είχε, ο λόγος του Ιωάννη άρεσε στον Ηρώδη μιας και τον θεωρούσε άνδρα δίκαιο και άγιο και τον ευχαριστούσε να τον ακούει (Μάρκος,ς΄:20). Αυτό σήμαινε ότι το έργο του Ιωάννη συνεχιζόταν και μέσα στη φυλακή παρόλο που αυτή η φυλάκιση αποτελούσε γι’ αυτόν μια μεγάλη δοκιμασία. Αυτό το λέμε διότι πρέπει να περίμενε ο Κύριος τον οποίο σύστησε στους ανθρώπους, να έκανε κάποια ενέργεια ώστε να ελευθερωνόταν από την φυλακή. Γι’ αυτό όσο έβλεπε ότι οι ημέρες περνούσαν και αυτός παρέμεινε φυλακισμένος, η πίστη του ότι ο Κύριος ήταν ο Υιός του Θεού, κλονίστηκε. Το μέγεθος και η διάρκεια της δοκιμασίας τον έκαναν να αμφισβητήσει αυτά που είδε και άκουσε. Όμως δεν άφησε να παραμένει η αμφιβολία μέσα του, αλλά από τη φυλακή που βρισκόταν έστειλε δύο μαθητές του και ρώτησαν τον Κύριο, ‘συ είσαι ο ερχόμενος, ή άλλον προσδοκώμεν;’ Ο πράος Κύριος, που σαν Θεός γνωρίζει και κατανοεί τις ασθένειες και τις πτώσεις μας, απάντησε, ‘υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα ακούετε και βλέπετε• τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται και πτωχοί ευαγγελίζονται• και μακάριος είναι όστις δεν σκανδαλισθή εν εμοί’ (Ματθαίος, ια΄:2-4).
Ολοκληρώνοντας λέμε ότι ο Ιωάννης ήταν ο τελευταίος και μεγαλύτερος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης, ευαρέστησε τον Θεό με το περπάτημά του και εκπλήρωσε το έργο που του ανέθεσε. Όταν για λίγο σκανδαλίστηκε, απευθύνθηκε στον Κύριο και Αυτός του απάντησε. Έτσι και όλοι εμείς που έχουμε γεννηθεί ‘άνωθεν’ από τον Θεό και Τον επικαλούμαστε Πατέρα, ας πηγαίνουμε κοντά Του, προσευχόμενοι δια του Άγίου Πνεύματος και ας μελετάμε προσεκτικά τον γραμμένο λόγο Του, για να μας φανερώνει τί έργο θέλει να πράττουμε και να μας δίνει δύναμη να το εκτελούμε. Αμήν!
«Η φιλαδελφία ας μένη» (Εβραίους,ιγ΄:1)
Η λέξη ‘φιλαδελφία’ στο παραπάνω εδάφιο σημαίνει ‘αγάπη μεταξύ των εν Χριστώ αδελφών’. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε χαρακτηριστικά: « Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθαι μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους» (Ιωάννης,ιγ΄:34,35). Συνεπώς για να μας αναγνωρίζει ο Κύριος σαν μαθητές Του, θα πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Εφόσον σαν μαθητές του Κυρίου, ανήκουμε στην εκκλησία Του, η οποία ονομάζεται ‘Σώμα και Νύμφη Χριστού’, είναι φυσικό τα μέλη του ίδιου σώματος να έχουν αρμονική σχέση μεταξύ τους, γεγονός που θα αποδεικνύεται με τη σωστή λειτουργία όλου του σώματος.
Το να αγαπάμε τους αδελφούς μας είναι κάτι που το χρωστάμε στον Κύριο, επειδή όπως Αυτός έβαλε την ψυχή Του για εμάς, έτσι θέλει από εμάς, σαν απόδειξη της αναγνώρισης της θυσίας Του, υπέρ των αδελφών μας να βάλλουμε τις ψυχές μας (Α΄ Ιωάννου, γ΄:16). Η αγάπη πηγάζει από την σχέση μας με τον Κύριο και αυτή η σχέση είναι συνδεδεμένη με την εκτέλεση των εντολών Του, όπως ο Ίδιος μας είπε, ‘Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε’ (Ιωάννης,ιδ΄:15). Συνεπώς εάν δεν τηρούμε τις εντολές του Κυρίου σημαίνει ότι δεν Τον αγαπάμε, οπότε το να μην αγαπάμε τους αδελφούς μας σημαίνει επίσης ότι δεν αγαπάμε τον Κύριο επειδή δεν πράττουμε την νέα εντολή που μας έδωσε. (Β΄ Πέτρου,α΄:5-8).
Ένα χαρακτηριστικό γραφικό παράδειγμα χριστιανού που έβαλε την ψυχή του στην υπηρεσία των εν Χριστώ αδελφών του, είναι αυτό του αποστόλου Παύλου. Ο πρώην διώκτης απόστολος Παύλος, δεν έκανε δική του οικογένεια, αλλά ίδρυσε πολλές εκκλησίες και όπως ο ίδιος αναφέρει ‘γέννησε’ πολλά πνευματικά παιδιά τα οποία υπηρέτησε στις ανάγκες τους μέχρι θανάτου. Ο ίδιος αναφέρει μεταξύ των άλλων, «…εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι• εκτός των εξωτερικών ο καθ' ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;»(Β΄Κορινθίους,ια΄:8), «…ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς. Διότι ενθυμείσθε, αδελφοί, τον κόπον ημών και τον μόχθον• επειδή νύκτα και ημέραν εργαζόμενοι, διά να μη επιβαρύνωμέν τινά εξ υμών, εκηρύξαμεν εις εσάς το ευαγγέλιον του Θεού. Σεις είσθε μάρτυρες και ο Θεός ότι οσίως και δικαίως και αμέμπτως εφέρθημεν προς εσάς τους πιστεύοντας,καθώς εξεύρετε ότι ένα έκαστον υμών, ως πατήρ τα εαυτού τέκνα,σας προετρέπομεν και παρηγορούμεν και διεμαρτυρόμεθα, διά να περιπατήσητε αξίως του Θεού του προσκαλούντος υμάς εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν» (Α΄ Θεσσαλονικείς, β΄:8-12). Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι στα λόγια χριστιανός αλλά και στα έργα θέτοντας τον εαυτό του στην υπηρεσία των εν Χριστώ αδελφών του, όπως άλλωστε αναφέρει και ο απόστολος Ιωάννης, «Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν» (Α΄ Ιωάννου, γ΄:18).
Εάν δεν δείχνουμε αγάπη για τους αδελφούς μας, μέσα στην εκκλησία που μας έχει θέσει ο Κύριος, τότε ούτε στους ανθρώπους έξω στην κοινωνία, με τους οποίους δεν έχουμε κάποια ιδιαίτερη σχέση, θα δείξουμε αγάπη. Οπότε δεν θα υπάρχουν στη ζωή μας έργα μέσω των οποίων θα ομολογούμε ότι είμαστε παιδιά του Θεού. Εάν όμως δείχνουμε την αγάπη προς τους αδελφούς μας, ο Κύριος θα ευαρεστείται σε μας και θα μας βοηθήσει αυτή η αγάπη να αυξηθεί και να φθάσει μέχρι στους εχθρούς μας. Έτσι θα αποδεικνύουμε ότι είμαστε μαθητές Του. Ο σωστός μαθητής μαθαίνει κάτι από τον δάσκαλό του, με σκοπό να το εφαρμόσει και εκείνος στη ζωή του και όχι μόνο για να αποκτήσει μια στείρα γνώση.Το να φθάσουμε, να διατηρήσουμε και αυξήσουμε την φιλαδελφία, είναι ένας στόχος που περιλαμβάνει διάφορα στάδια. Ο απόστολος Πέτρος μας αναφέρει: «Και δι’ αυτό δε τούτο καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δεν την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφία την αγάπην. Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Β΄ Πέτρου,α΄:5-8). Σύμφωνα με τα δια του Αγίου Πνεύματος γραμμένα λόγια του αποστόλου Πέτρου για να φτάσουμε στην φιλαδελφία, ανεβαίνουμε σταδιακά, βήμα-βήμα, τα προηγούμενα της φιλαδελφίας ‘σκαλοπάτια’ της αναφερόμενης πνευματικής κλίμακας. Η πίστη είναι η βάση της σχέσης μας με τον Κύριο, μιας και ‘χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν• διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν’ (Εβραίους, ια΄:6). Στην πίστη θα πρέπει να κάνουμε έντονη και συνεχή προσπάθεια να προσθέτουμε την αρετή. Επειδή ο ορισμός της αρετής είναι πολυσύνθετος μιας και αρκετές ανθρώπινες ενέργειες και συμπεριφορές χαρακτηρίζονται σαν αρετές, θα υιοθετήσουμε στα πλαίσια της ερμηνείας του εδαφίου ένα γενικό ορισμό, βάσει του οποίου σαν αρετή ορίζεται η ειλικρινής και συνεχής εκζήτηση και έμπρακτη εφαρμογή από τον άνθρωπο στη ζωή του, κάθε αγαθού, έτσι όπως αυτό μας αποκαλύπτεται στο λόγο του Κυρίου. Θα λέγαμε πιο απλά ότι το πρώτο που πρέπει να προσθέσει και να συνεχίζει να προσθέτει σε όλη του τη ζωή κάθε αναγεννημένος πιστός είναι η συνεχής, ένθερμη και η δια του Αγίου Πνεύματος προσευχή. Σε αυτή την αρετή πρέπει να προσθέτουμε την γνώση, δηλαδή τη γνώση του λόγου του Θεού, η οποία γνώση για να οδηγεί στην πνευματική αύξηση του πιστού πρέπει να συμβαδίζει και να ακολουθεί την αρετή. Στη γνώση θα προσθέτουμε την εγκράτεια. Η εγκράτεια σημαίνει το να κρατούμαστε φυλαγμένοι στην υπακοή του λόγου του Κυρίου, μακριά από κάθε αμαρτία. Συνεπώς το αντικείμενο της εγκράτειας το καθορίζει η γνώση του λόγου του Θεού, η δε επίτευξή της έχει να κάνει με την πλήρωση του πιστού με το Άγιο Πνεύμα, μιας και αποτελεί μέρος του καρπού Του (Γαλάτας,ε΄:22,23). Στην εγκράτεια θα προσθέτουμε την υπομονή. Η υπομονή είναι η στάση μας εκείνη που υποφέρουμε μία δύσκολη κατάσταση που περνάμε και περιμένουμε μέχρι ο Κύριος να κάνει έκβαση. Ακόμη μπορεί να εγκρατευόμαστε στο να μη ενεργήσουμε με δικές μας ενέργειες σε κάτι που περιμένουμε και γι’ αυτό κάνουμε υπομονή μέχρι ο Κύριος να ενεργήσει. Στην υπομονή θα προσθέτουμε την ευσέβεια. Η ευσέβεια είναι να κρατάμε την αγάπη μας και να αποδίδουμε την πρέπουσα τιμή και λατρεία στον Θεό, άσχετα αν απαντήσει ή όχι στα αιτήματά μας. Μέσα από την υπομονή διατηρούμε την αγάπη μας σ’ Αυτόν δια της ευσέβειας, είτε απαντήσει είτε όχι στα αιτήματά μας. Στην ευσέβεια θα προσθέτουμε την φιλαδελφία. Όπως είπαμε την αγάπη μας προς τον Θεό την διατηρούμε δια της ευσέβειας, συνεχίζοντας λέμε ότι η γνησιότητα αυτής της αγάπης θα φανερώνεται από την εφαρμογή της και στα αδέλφια μας (Α΄ Ιωάννου,δ΄:20,21). Στην φιλαδελφία θα προσθέτουμε την αγάπη. Η τελεία αγάπη είναι η ολοκληρωμένη εφαρμογή του γραμμένου λόγου του Θεού στη ζωή μας μας μέχρι τέλους. Όταν η φιλαδελφία ενεργείται στη ζωή μας, τότε η αγάπη ολοκληρώνεται σταδιακά στην ολότητά της και θα φθάνει μέχρι και τους εχθρούς μας. Ο απόστολος Πέτρος μας γνωστοποιεί ότι όταν όλα αυτά τα εφαρμόζουμε, μας βοηθάνε να αυξανόμαστε στην επίγνωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με αποτέλεσμα να μη έχουμε σοβαρές πτώσεις και να εισέλθουμε πλούσια στην Βασιλεία των Ουρανών.
Ολοκληρώνοντας λέμε ότι μέσα στον γραμμένο λόγο του Θεού που διαβάζουμε, ο Κύριος τονίζει ότι όταν προσευχόμαστε πρέπει να συγχωρούμε όσους μας έβλαψαν για να μας συγχωρεί και Εκείνος. Οπότε για να διατηρούμε τη φιλαδελφία, πρέπει να συγχωρούμε τα αδέλφια μας, ότι και να μας έκαναν, γιατί αν δεν συγχωρούμε θα υπάρχει ψυχρότητα και επιπλέον δεν θα συγχωρεθούμε και εμείς. Θα έρθουν συγκρούσεις μεταξύ μας σαν αδέλφια εν Χριστώ, που οφείλονται στο σαρκικό φρόνημα που εξακολουθούμε να έχουμε(Ιακώβου,δ΄:1), αλλά να έχουμε την τάση να μετανοούμε, να συνεχίζουμε να αγαπάμε και να συγχωρούμε, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Η επίτευξη της φιλαδελφίας πρέπει να απότελεί ένα ισόβιο στόχο κάθε ειλικρινή πιστού, μαζί με τους σχετικούς πνευματικούς στόχους που ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες, μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας, αλλά το εναντίον ευλογούντες» (Α΄ Πέτρου,γ΄:8,9).Αμήν!
|
| 
| 
